White Light

A white light,

Wakened in the waters of my soul,

Over the wings of a flying bird

Just as once before...

A mirror of a reborn life in turmoil

Just as today...

Kidnapped from warm verses in rebellion.

White hope,

A voice of life colors without borders

An open canvas of colors brighten

Beautiful

Just as dreams of nights of no return

Thunderstorm,

Of a burning star, steaming hot.

White word,

Raised in the high benches of thoughts

Carved in ancient mythology of trust

Poured,

In fiery horizons of the west.

White life,

a broken mirror of crossed fates

a deep sea of kidnapped sorrows

just as snow...

Dissolved in the first rays of craziness

Just as a leaf...

Lost in a freezing autumn universe.

Candida luce

Candida luce,

levata tra le acque della mia anima

errante sulle ali degli uccelli in volo

come un tempo...

riflesso della vita risvegliata in subbuglio

come oggi...

rapita da limpidi versi ribellati.

Candida speranza,

Splendore della vita, inesauribile colorito

Tela estesa di colori scintillanti

bella

come i sogni delle notti senza ritorno

lampo,

di stella fiammante, ardente.

Candida parola,

elevata alle sedi più alti del pensiero

incisa sugli antichi oracoli di fiducia

versata

tra le onde delle muse, nella vena poetica

locata,

in ardenti orizzonti occidentali.

Candida vita,

specchio in frantumi di destini incrociati

mare profondo di afflizioni sottratte

come la neve...

sciolta ai primi raggi inquieti

come la foglia...

smarrita al fremito d’autunno.

NÍVEA LUZ


Blanca luz 
despierta en las aguas de mi alma,
elevándose sobre alas de un ave
tal como era antes.
Espejo de vida renace en confusión
al igual que hoy;
secuestrado en la rebelión
de cálidos versos.

Blanca esperanza,
vocablo de vivos colores sin fronteras,
lienzo abierto de pigmentos iluminan
cuales sueños nocturnos de tormenta 
sin retorno,
de una ardiente estrella.

Nevada palabra,
emerge en los pensamientos
tallados en la antigua mitología;
vertida confianza
en tórridos horizontes del Oeste.


Albina vida,
fracturado cristal de sesgados destinos, 
profundo mar de raptados lamentos 
simplemente como la nieve...
Disuelta en los primeros rayos de locura
al igual que una hoja
perdida en el gélido universo del otoño.


Traducción: Alicia Minjarez

E bardha dritë


E bardha dritë,
zgjuar ujëvarave të shpirtit tim,
endur krahëve të zogut fluturim
si dikur...
paqyrim i jetës së rilindur trazim
si sot...
robuar vargjesh të dlirtë rrebelim. 

E bardha shpresë,
farfurimë e jetës kolorit pa mbarim 
telajo e hapur ngjyrash shkëlqim
e bukur 
si ëndrrat e netëve pa kthim
shkrepëtimë,
e yllit të djegur përvëlim.

E bardha fjalë,
ngritur poltroneve të larta mendim
gdhendur orakujve të lashtë besim
derdhur,
valëmuzash dejesh poetikë
mbetur,
horizontesh përflakur perëndim.

E bardha jetë,
pasqyrë e copëzuar fatesh kryqëzim
det i thellë i brengave rrëmbim
si bora...
shkrirë rrezes së parë harbim
si gjethja...
përhumbur vjeshtës drithërimë.

Autumn in Tirana

Autumn,

In Tirana that is lost in water creeks,

Through extended water drips in the windows of crystals,

In the abandoned benches from all this unrest

In the naked trees all the way to forgiveness.

Autumn

Even its returning tears of meditation instants,

Forgotten old romances in memory,

Returning painfully in the soft spirits

Yellow paper, of my diary.

Autumn,

In Tirana of the earlier steps,

Of a bench that is always naked with green flowers,

Of the last glass dropped through ridges

Pieces of lips, skies of love

Autumn

And longing for passed times,

For the deeming of light in the white soul,

For the life thrown away through angles of reflections,

For the abandoned leaves from all this demise.

Autumn

And traces in every heart beat

For her…for someone…for love,

Of after times that are knocked in so much noise

…and of autumn, e melancholic pentagram.

Autunno a Tirana

Autunno, 
nella Tirana che si perde in un baleno, 
tra le bollicine allungate su vetri cristallini,
tra le panchine abbandonate dal trambusto  
tra gli alberi spogli fino all’oblio.


Autunno,
e ritorno di lacrime in momenti di riflessione,
persi tra ricordi di vecchi amori,
ritorno doloroso delle anime fragili
pagina ingiallita del mio diario.

Autunno,
nella Tirana dai passi di un tempo
e della panchina rivestita sempre di verde,
dell’ultimo bicchiere versato su rilievi,
frammenti di labbra, cieli d’amore. 


Autunno
e nostalgia dei tempi passati,
per lo splendore della luce nell’anima candida,
per la vita scivolata in abissi di riflessioni,
per la foglia abbandonata tra le rovine.

Autunno
e tracce in ogni battito di cuore
per lei... per qualcun’altro... per l’amore,
dei tempi a venire bussata rumorosa
... e dell’autunno pentagramma malinconico.

Vjeshtë në Tiranë

Vjeshtë, 
në Tiranën e humbur regëtimë, 
bulëzave të stërgjatura xhamash kristalinë,
stolave të braktisur nga gjithë ky trazim
pemëve të zhveshura gjer në harrim.


Vjeshtë
dhe lotkthyer çastesh meditim,
harruar dashurish të vjetra kujtim,
rikthyer dhimbshëm shpirtrave të brishtë
fletë e zverdhur, e ditarit tim.

Vjeshtë,
në Tiranën e hapave të dikurshëm,
dhe stolit të veshur përherë me blerim,
gotës së fundit derdhur relievesh
copëza buzësh, qiej dashurish 


Vjeshtë
dhe mall për kohët e shkuara,
për feksjen e dritës në të bardhin shpirt,
për jetën gremisur honesh refleksionesh,
për gjethen e braktisur nga gjithë ky rrëzim.

Vjeshtë
dhe gjurmë në ç' do rrahje zemre
për atë... për dikë... për dashuritë,
e paskohëve të trokitura kaq zhurmshëm
... dhe e vjeshtës, pentagram melankolik.

My muse!

What beauty do you hide inside sunsets?

What dreams resurfaced beyond freedom?

What song is playing through an abysmal terrain?

What rays is it demanding in the darkening evenings?

My muse!

Remained on top of a silent abyss,

I am attacking silence through a dissolved eternity.

everywhere I see an elderly dusk

appears on any corner a revitalised sunrise.

My muse!

Years and grey hair just like giant rocks,

Are whitened in hidden clouds.

Carved soul from a dried pen,

Is shaken, torn apart, away in the unknown.

My muse!

Perhaps you arrived as punishment within drunkenness

Or as a shivering game of dizziness?

I breathe girl’s eyes hidden in you

And tears returned into a topaz.

My muse!

As a blessed breath pressing in forgiveness,

Since we awoke as poets in a sun rise.

Peaceful Sun sets brewing life

Days are going faster with a fast track...

La mia musa!

Quale bellezza nascondi nei crepuscoli?

Quali sogni nacquero oltre le radure?

Quale canto suoni negli abissi profondi?

Quale raggio cerchi sul far della notte?

Musa mia!

Resto su una roccia taciturna,

colpisco il silenzio dissolto nell’eternità.

vedo tramonti appassiti ovunque,

per poi far sorgere l’alba rinata.

Musa mia!

Gli anni e i capelli come le rocce stesse,

sbiancano avvolti dalla nebbia invisibile.

L’anima scolpita dalla penna prosciugata,

è scossa, lacerata, immersa nell’ignoto.

Musa mia!

Sei giunta come maledizione tra le vene

o come un gioco vertiginoso?

Contemplo occhi di fanciulle celate in te

e le lacrime trasformate in smeraldi.

Musa mia!

Come soffio vitale che spinge all’oblio,

poiché nascemmo poeti all’alba.

La giornata si affretta con passo caotico

Visioni pacifiche della vita fremente

Muza ime!

Ç´bukuri fsheh brenda muzgjeve?

Ç´ëndrra rilinde përtej lirishtave?

Ç´këngë këndon honeve të gremisura?

Ç´rreze kërkon mbrëmjeve të ngrysura?

Muza ime!

Qëndroj majë shkrepit të heshtur,

heshtjen godas mes të përjetshmes  tretur.

Ngado shoh perëndim të plakur,

më  shfaqet kudo agimi i ringjallur.

Muza ime!

Vitet dhe thinjat si vetë kreshtat,

zbardhin nën mjegullat e fshehta.

Shpirti i gdhendur nga pena thatime,

dridhet, griset, tutje humbëtirave.

Muza ime!

Mos erdhe si mallkim ndër deje

a  si lojë  luajtëse marramendshe?

Kundroj sy  vashe fshehur brenda teje

dhe lotkthyerin në smerald.

Muza ime!

Si frymë e shenjtë shtyn në harrim,

pse poetë u gdhimë në agim.

Dita shpejton nën  harrakatin çap…

Vegimeve  të paqta jeta në vlim

My dreams are there

My dreams are there,

Just like thousands of icebergs in an endless ocean.

Mind penetrates all the way flying,

In other skies, trips “endless”.

My dreams are there,

In spring skies, with many stars

Pieces of feelings crumble a soul

And turned magic into a cloth.

My dreams are there,

Just like light whitening, in sun rise.

With longing of autumn in a chest

And ...points of rain – sorrow.

My dreams are there

Over rainbow arches, colors of thoughts;

A white day, hope and happiness,

Trenches are twisted, poetry rebellion.

My dreams are there

Formatted in a great feeling...

A view thrown in a dark sky

Breathing margins – a statue shape.

I miei sogni rimasero lì

Frammenti di parole fanno tremare l’anima...

I miei sogni rimasero lì,

come tanti iceberg nell’immenso oceano.

La mente al volo procede oltre,

verso altri cieli, verso “vie faticose”.

I miei sogni rimasero lì,

tra le notti primaverili, piene di stelle.

Briciole di emozioni fanno tremare l’anima

tessendo un velo magico.

I miei sogni rimasero lì,

come l’effetto luminoso all’alba.

Con la nostalgia autunnale nel cuore

e la tristezza delle gocce di pioggia.

I miei sogni rimasero lì,

tra arcobaleni, sfumature significative;

La candida luce, gioia e speranza,

si rifrange tra ribelli sentieri poetici.

I miei sogni rimasero lì,

plasmati con sentimento...

Uno sguardo verso il cielo fumoso

tratteggio animato – figura statuaria...

MIS SUEÑOS

Ahí están mis sueños…

Millares de icebergs en perenne océano.

Horada el entendimiento la expiración del vuelo

en  horizontes y trayectos inagotables.

Ahí están mis sueños…

Primaverales cielos revestidos de estrellas

donde trozos de emociones asolan el alma,

tornándose mágicos sobre un fieltro.

Ahí están mis sueños…

Como armiñando la luz al alba

con gotas de lluvia, tristeza

y anhelos de otoño en el pecho.

Ahí están mis sueños…

Pigmentos de  pensamiento sobre el  arco iris,

tergiversan las trincheras, conspira la poesía

en blanco amanecer de promesa y bienestar.

Ahí están mis sueños…

Conciliadas sensaciones,

vistazo en la oscuridad

inhalando contornos inamovibles.

Traducción:  Alicia Minjarez Ramírez

 Ëndrrat e mia mbetën aty

Copëza fjalësh drithërojnë shpirtin...

Ëndrrat e mia mbetën aty,

si mijëra ajzbergë në oqeanin e pafund.

Mendja depërton tutje fluturimth,

në të tjera qiej, rrugëtimesh “plot mund“.

Ëndrrat e mia mbetën aty,

netëve pranverore, yjeshumë.

Copëza ndjenje drithmojnë shpirtin

dhe endën magjinë pëlhurë.

Ëndrrat e mia mbetën aty,

si zbardhja e dritës, në agim.

Me mallin e vjeshtës në gji

dhe ... e pikat e shiut -trishtim.

Ëndrrat e mia mbetën aty

mbi harqe ylberësh, koloritë kuptimësie;

Të bardhën ditë, shpresë dhe ngazëllim,

përthyen shtigje “rrebelim“ poezie.

Ëndrrat e mia mbetën aty

Të formatuara ndjenjësisht...

Një shikim i hedhur qiellit të tymtë

Konturim frymor –figurë statujisht...

Atdheu im! 

Atdheu im! 
I lodhur dhe munduar sa më s' ka
I lodhur dhe munduar gjer në deje,
nga pesha e kohës egërsi,
dhe fataliteti i demarshit të kombeve.

Atdheu im!
Kohë e klithmave të shekujve të tu,
ngritur mbi zjarre e bedena legjendash,
plagë e gjakut të martirëve fli
s' provë e fateve të trimit.

Atdheu im!

I rrudhur nga prika e tributëve të tu 
lakej të ngritur mbi tribuna dhimbjesh ,
egzaltime turmash gjer në marrëzi,
nënëshkruesve të kohës herezi.

Atdheu im!
këngërimë e zogut të parë në agim
erë e tokës veshur në blerim
muzë e qiejve pëherë në kaltrim
lule e verës përherë në shkëlqim.

Atdheu im!
Shpresë dhe faltore e bijve të tu
mund i sakrilegjit ngritur mbi liri
rrënjë e vjetër e themelit njerëzi
zë përjetësie në të fundit amshim.

My Fatherland!

My fatherland!

Exhausted and suffering up to the last point

Exhausted and suffering all the way to becoming drunk,

From the weight of fearful time,

And fatality of the offense of nations.

My fatherland!

A time of screams from your centuries,

Raised over fires and fortresses of legends,

Bloody wounds by sleeping martyrs

A challenge of fate for the brave.

My fatherland!

Twisted from the waves of our tributes

Lackeys rose over podiums of pain,

Exalted crowds all the way to craziness,

Undersigned of heretical time.

My fatherland!

A song of the first bird in the morning

A wind of earth covered by green flowers

A muse of skies always in azure

A summer flower always shining.

My fatherland!

A hope and praying ground of your sons

A suffer of sacrilegious raised over freedom

An ancient root of the human foundation

An eternal voice on the last passions.

Whitening of angels

Demons violently

Abandoned,

The dark drapes spread in “scene”

Disappeared,

Were lost in their own distant self.

the sky was shining

angles where whitened

the darkness of space,

dead souls were whispering,

as they were forgotten;

Steel bars were being reshaped,

Flew in peaceful skies.

Gli angeli si illuminano

I demoni violenti

                   abbandonarono,

Le coltri scure estese nella Via Lattea.

Si dileguarono nel lontano essere.

Il cielo risplendette

Gli angeli illuminarono

La distesa cupa.

Lusingarono le anime morte,

                                obliate;

forgiarono gli zoccoli d’acciaio,

volarono tra gli strati pacifici.

Ëngjëjt zbardhën

Demonët dhunues

                   braktisën,

Perdet errëtuese shpërndarë në”Kumtër”.

 u zhdukën,

humbën në vetveten e largët.

Qielli shndriti

Ëngjëjt zbardhën

zymtësinë hapësinore.

Mikluan shpirtrat e vdekur,

                                të harruar;

farkëtuan hundrat e çelikëta,

shtresave paqësore fluturuan.

In Olympus justice is established

Zeus promised the long lasting justice,

Hidden,

Forbidden for centuries, and centuries

Evil doers caught evildoers themselves

The most cherished gift, for the fearsome “Had”.

Everywhere sympathizers screamed stupidity

And everywhere caught chains of innocence.

October

Thousands of killed leaves touch the sidewalk,

a crazy wind is pushing even further,

the distant forgiveness waits for the city,

in order to, kidnap even more, ...

Initiated sins are not ending here;

The last birds expels from the house,

When the morning throws the first stick,

The suffering tears sensing the asphalt

The furious wind is heading towards the lake,

Is staring at the tracks of memories with its naked nails,

Yesterday says farewell with its broom in hand

Gathered anxiety; in the belated nights.

Tetor

Mijëra gjethevrara prekin trotuarin

Erë- marrëzia shtyn edhe më tej,

Harresa e largët pret ndanë qytetit,

të mundë, më tepër të rrëmbejë,…

S´mbaron këtu mëkat’ i filluar,

Zogjtë e fundit nga shtëpia zbon,

Kur mëngjezi shkopin e parë hedh,

lotvuajtjet jetime asfaltin miklojnë.

Era bredhacake turret poshtë liqenit,

Gjurmëkujtesat gërvish thonjzhveshur,

E nesërmja përcjell me fshesën ndër duar

Ankthin e mbledhur, netëve të vonuara.

We poets!

We poets!

...of the word and pain of earth.

Active in turbulent days.

Birds of a thunderstorm are raised suddenly.

We poets!

Of the word and muse of soul.

A flame of passion burned in the heights.

A flower blossoming in depth.

We poets!

Of the word and vibrating time

A leaf of autumn ruined intentionally.

Spring blossoming returned again.

We poets!

Of the word and white dawn.

Adjacent to the plane absorbed in kilometers of heights.

Swallowed around torn skies.

We poets!

Of the word and undeclared dream.

Thunderstorm of stars shaped in disorder

And drops of rain in sorrowful evenings

We poets!

Of the word and lost in meditation.

An open canvas, traces of colors scintillating

Migrants of the so called “cosmopolitan”.

 Noi poeti !

Noi poeti!
... di parole e di dolori terrestri.
Anacreonti di giorni turbolenti.
uccelli di tempeste in ribellione.

Noi poeti!
...di parole e di muse spirituali,
fiammate di passioni bruciate in alta quota.
Primule sbocciate al freddo.

Noi poeti!
... di parole e di tempi frementi.
Foglie autunnali recise furtivamente
rinascita ciclica primaverile.

Noi poeti!
...di parole e di mattini luminosi.
Ali di aerei smarriti in coordinate celesti.
divoratori di nuvole nei cieli lacerati.

Noi poeti!
...di parole e di sogni celati.
Lampi stellari che risplendono infuriati
o gocce di pioggia nelle notti malinconiche.

Noi poeti!
...di parole, persi in meditazione.
Tela estesa con tracce di colori scintillanti
migratori, definiti "cosmopoliti".

 Ne poetët !

Ne poetët!
... e fjalës dhe dhimbjes së tokës.
Akreonë të ditëve trazim.
Zogj furtune ngritur rrebelim.

Ne poetët!
...e fjalës dhe muzës së shpirtit.
Flakë pasioni djegur lartësish.
Lule parë çelur në thëllim.

Ne poetët!
... e fjalës dhe kohës drithërimë.
Gjethe vjeshte këputur tinëzisht.
Blerim pranveror rikthyer sërish.

Ne poetët!
...e fjalës dhe agut të bardhë.
Krahë avioni tretur kilometra kaltërsish.
përpirës resh qiejve të grisur.

Ne poetët!
...e fjalës dhe pathirrmës ëndërr.
Shkrepëtimë yjesh feksur harbim
dhe pikëz e shiut netëve trishtim.

Ne poetët!
...e fjalës dhe humbjes meditim.
Telajo e hapur gjurmë ngjyrash rrëzëllim
Shtegëtarë të quajtur "Kozmopolitë".

On the ‘Sivenston’ Park

In ‘Sivenston’ Park is quiet,

 silence,

            abandoned,

Lost benches in a heretic time.

A frozen lake and forgotten wings

Of white swans dissolved in migration.

On ‘Sivenston’ park is cold,

Freezing,

              wind is blowing.

A snow that feels with crystallised snow flocks,

Steps are knocking, slow motions

Flip flaps of enlarged shadows.

‘Sivenston’ park, a broken vision,

Worlds are crossed,

                               Awaiting for water flows,

Shapes of symbols painted on lips

Mirages and dreams of broken memories.

“Sivenston’ Park an infinite vision

Whiteness,

                 a thrill of fates.

Among clouds and nights an icy longing,

Sleeps below the forest naked and alone.

Nel parco “Sivenston”

Il parco "Sivenston " è tranquillo,
silenzioso,
deserto,
Panchine smarrite nel tempo eretico.
Lago ghiacciato e ali abbandonate
di cigni dissolti in migrazione.


Nel parco "Sivenston " fa freddo,
soffia,
sferza il vento.
La neve sfiora con fiocchi e cristalli,
scricchiolio di passi, andamento incerto
tracce di ombre ingigantite.



Il parco "Sivenston",  visione frantumata,
incrocio di mondi,
attesa di fremiti,
geroglifici pitturati sulle labbra
miraggi e sogni di ricordi frammentati.


Il parco “Sivenston”, profondità smisurata
candore,
capriccio di destini.
Tra nuvole e notti fortemente gelide,
nei pressi del bosco sonnecchia spogliato e solo.

Në parkun “Sivenston” 


Në parkun "Sivenston " është qetësi,
heshtje,
shkreti,
stola të përhumbur kohës herezi, 
liqenit të ngrirë dhe flatrave harruar
të mjelmave të bardha tretur shtegëtim .


Në parkun "Sivenston " është ftohtë,
fshikullin,
fryn erë,
borë që prek me fjollëza të kristalta,
kërcëllimë hapash, të ngadaltë çapa
gjurmëhije kufijsh të stërgjatura;



Parku "Sivenston" vizion i thyer,
kryqëzim botësh, 
pritje regëtimash,
trajta hireoglifesh piktuaruar buzëve
mirazhe e ëndrra copëzim kujtimesh.


Parku “Sivenston” humbëtirë e pamatë
bardhësi,
trill fatesh,
fërgëllimë zemre, drithmë e acart
mes reve dhe netëve pikërim të akullt
dremit poshtë pyllit zhveshur fillikat.

Precious white stone!

Precious white stone has remained there,

Hidden after walls and fearful winter,

After the weak drapes and the heretical time,

After the turns and mountains lost in the west.

White precious stone is still there,

Amid the years and lives passed with anger,

Amid the steps that reach all the way to childhood,

Amid longing and my spiritual pain.

White precious stone forgotten there,

Perhaps after the northern ice in depth

Dissolved through the gorges of restless wolfs,

Times of timeless of turbulent fates!

White precious stone, sleeping there

Below a pretty piece of sky, stars that suffer

Descending and broken by the vibration of drunkenness

Ascending all the way to the sky, just like in Holy Spirit.

 Il bianco menhir!

Il bianco menhir è rimasto lì, 
celato nella tramontana dell’asprezza invernale,
sotto il manto nevoso e il tempo eretico,
nelle sinuosità dei monti dissolte nell’occidente.

Il bianco menhir è ancora lì,
negli anni e nelle vite trascorse furtivamente,
tra i passi erranti fin dall’infanzia,
tra nostalgia e dolore nella mia anima.

Il bianco menhir dimenticato lì,
forse per il gelo del vento boreale
o dissolto nel ringhio feroce del lupo,
tempo dei senzatempo dai destini caotici!


Il bianco menhir addormentato lì 
sotto la coltre celeste e le stelle, sospiro
disceso e frantumato nelle vene, fremito
innalzato fino alle nuvole, in santificazione.

Menhiri i bardhë!


Menhiri i bardhë ka mbetur atje, 
fshehur pas murnajës dhe dimrit egërsi,
pas perdeve të dëborta dhe kohës herezi,
pas kthinave të maleve humbur perëndim.

Menhiri bardhë është po atje,
mes viteteve dhe jetëve kaluar tinëzisht,
mes hapave të endur gjer në fëmijëri,
mes mallit dhe dhimbjes time shpirtërisht.

I bardhi menhir harruar atje,
ndoshta pas akullit të veriut thëllim
a tretur hungërimës së ujkut tërbim,
kohë të pakohëve të fateve trazim!


I bardhi menhir, fjetur atje 
poshtë cohës se qielltë, yjesh psherëtimë
zbritur dhe thyer dejesh drithërimë
ngjitur gjer në re, si në shenjtërim.

How far away and nearby

How fare and how close,

With knees that remain through the times of sadness,

Spreading through grey waves of confusion

To genuine soul, anger and sadness.

How far and hour close,

We the owners of freedom and angst

In the bridges and lost horizons

In the intersections of turbulent fates.

How far and how close,

In the magic that has appeared at dawn

With thirst after an empty pride

And through the streets without a return.

How far and how close,

Touching the whitest dreams

At tomorrow’s hope and frightens

At the simplest humility, greatness.

Così lontani, così vicini

Così lontani, così vicini
con le membra che il tempo avvolse in tristezza, 
vagando tra vortici grigi dell’incomprensione
la devozione serba lamento e rancore.

Così lontani, così vicini,
noi, detentori dell’ansia di libertà
tra confini e orizzonti perduti
tra incroci di destini in scompiglio.

Così lontani e così vicini, 
alla magia riapparsa in visione
assetati di orgoglio sterile
e di vie senza ritorno.

Così lontani e così vicini,
a sfiorare il sogno candido
nel domani, speranza e trionfo
nella purezza, semplicità e grandezza.

Sa larg dhe sa afër


Sa larg dhe sa afër,
me gjymtyrë të mbetura kohëve trishtim, 
endur shtjellave gri të pakumtimësië 
tek e përshpirtshmja mllef dhe angullimë.

Sa larg dhe sa afër,
ne poseduesit e lirisë angshtim
kufijve dhe horizonteve të humbura
udhëkryqeve të fateve trazim.

Sa larg dhe sa afër, 
magjisë rishfaqur vegim
te etshëm pas krenarisë boshe
dhe rrugëve tona pa kthim.

Sa larg dhe sa afër,
prekjes së ëndrrës më të bardhë
tek e nesërmja shpresë dhe nganjëdhim
tek e dlirta thjeshtësi, madhështim .

Poezi të përkthyera në rusisht nga Adolf Shvjedçikov

©Адольф Шведчиков (Россия)

Агрон Шеле (Албания)

 

МОЯ МУЗА

Моя Муза!
Какую прячешь в сумерках красу?
Мечты какие на лесных полянах?
Чьи песни гуляют по глубоким ущельям?
Какие лучи света пробиваются мрачными вечерами?

Моя Муза!
Я стою на молчаливой скале,
Постигая тишину вселенной.
Передо мною проплывают прошлые закаты
И рождаются новые рассветы.

Моя Муза!
Годы посеребрили мои волосы,
Они как заснеженные вершины,
Прячущиеся в тумане.
Дух ведёт моё тонкое перо,
Дрожа и прерываясь где-то вдали.

Моя Муза!
Я всё даюсь диву, ведёшь ли ты меня
Или играешь со мною, кружа голову.
Я вижу загадочные девичьи глаза,
И слёзы становятся изумрудами.

Моя Муза!
Пробуждается святая душа, забывая
Как поутру она становится поэтом,
Но бродяга-день уходит
Из нашей жизни-привидения.




ПОЭЗИЯ



Мои мечты остаются где-то там,
Как айсберги в безбрежном океане,
Мои мысли устремляются в небо,
Становясь небесами поэзии.

Мои мечты остаются где-то там,
В весенних ночах, полных звёзд.
Слова заставляют трепетать душу,
Свивая магическое полотно.

Мои мечты остаются где-то там,
Как утренний свет,
В ожидании осени, где меланхолично
Падают капли дождя.

Мои мечты остаются где-то там,
На вершине сияющей радуги-дуги.
Счастливый день, надежда и веселье
Шагают вместе поэтическими тропами.



***

Зевс обещал правосудие,
Скрытое
На многие столетия.

Грешники хватают грешников
Святого настоящего и тащат в Преисподнюю.

Все аплодируют абсурдности (безумию),
Невинность повсюду скована цепями.

You were lost…

You were lost completely unexpectedly in the intersection of roads,

without lights,

not even green lights with the colors of poets

you were lost through the clouds of thoughts

dissolved after the suffering screams of soul.

You were lost in the rainbows that wait colors

Infinitely prisms of the sky that is broken

In the broken wings creeks of seagulls

From waterfalls that descend through thousands of dances

A twist of clouds and much dew.

You were lost in the stars a thunderstorm of the west

Dreams that are meek on angel looking wings

A phantasm of peaks that touch fantasy

Of fiery loves,

That darkness suffers.

You were lost deeply in the sea’s blue color

And through tornadoes that shake lives

A tip of the iceberg that touch the blueness

…And of fates,

Beliefs of desires that are sinful to anyone

You were lost in the first depth of winter

Icebergs of feelings frozen in the park,

…decorating the childish life without luck

From pain

And the cold is frightened with sadness.

You were lost deeply in view

From eyes that touch endless horizons,

Eyebrows that are tired from the days of waiting

And the last tears

Glassy crystal washed by sadness.

Lost misunderstanding a life of abandonment

Of scenarios of symphony of pain

Of times that have gone swiftly without notice

Turbulent over feelings

Living under worry

You were lost in the shelves of writing books

And of the ink that is erased from this forgiveness

Waves of words burned in passions

Waves of words burned in love.

Ti sei persa...

Ti sei persa all’improvviso all’incrocio di strade
prive di semafori,
prive persino del verde con le sfumature dei poeti
persa così nel vortice nebuloso di pensieri
dissolta dietro le grida sofferenti dell’anima.

Ti sei persa dietro gli arcobaleni che attendono colori
dai raggi inclinati all’infinito su prismi celesti
dalle ali spezzate da fremiti di gabbiani
dalle cascate che scendono in migliaia di fluttuazioni
dalla rifrazione delle goccioline delle nuvole.

Ti sei persa nei lampi siderali del tramonto
tra fantasticherie sorprendenti dalle ali serafiche
fantasia delle vette che sfiorano immaginazioni
di amori ardenti,
che le tenebre infiammano.

Ti sei persa nelle profondità azzurre del mare
tra tifoni che innalzano le onde
tra cime di iceberg che sfiorano il celestiale
... e di destini,
superstizioni di desideri che inducono a peccati corporali.

Ti sei persa nel primo vento gelido invernale
lastre di sentimenti agghiacciati nel parco,
...o sulla panchina della vita infelice
dal dolore 
del freddo intenso irascibile.

Ti sei persa tra colori profondi  
di sguardi che lambiscono orizzonti infiniti,
con le ciglia stanche dall’attesa
e l’ultima lacrima
sul vetro cristallino lavato di tristezza.

Ti sei persa nell’abbandono insensato della vita
allo sfondo si ode la sinfonia del dolore
per i tempi trascorsi in fretta
...tra sentimenti frenetici
ed emozioni frementi.

Ti sei persa tra gli scaffali di libri,

tra la scrittura e l’inchiostro cancellato dall’oblio
versificazione di parole arse di passioni
versificazione di parole arse d’amori.

Ti humbe...

Humbe krejt paritur udhëkryqit të rrugëve,
pa semaforë,
as drita jeshile me ngjyrime të poetëve
humbe ashtu mjegullnajës mendimeve
tretur pas klithmave të përvuajtura të shpirtit .

Humbe ylbereve që presin koloritë
pafundësish prizma qiellorë të thyer
në krahë copëzuar regëtima pulëbardhash
të ujëvarave që zbresin mijëra valëzime
përthyerje resh bulëzime.

Humbe yjësisë shkrepëtimë perëndimi
ëndërrimesh të befta me krahë ëngjëllorë
fantazi e majave që prekin fantazinë
e dashurive zjarr,
që terret përvëlojnë.

Humbe thellësisë blu të detit
dhe tajfuneve që jetët dallgëzojnë
maja ajsbergu që prekin kaltërsinë
... dhe të fateve,
besytni dëshirash që trupin mëkatojnë.

Humbe thëllimit të parë të dimrit
akullnajizim ndjenjash të ngrira në park,
...a stolit të vetmisë së jetës të pafat
nga dhimbja 
e të ftohtit ethshëm zemërak

Humbe ngjyrash të thella shikim 
syve që prekin horizonte pa kufi,
qerpikë të lodhur nga ditët e pritjes 
dhe të fundit lot
kristal të xhamtë të larë trishtim.

Humbe pakuptimësisë jetë braktisje
sfondesh akuartitet simfoni e dhimbjes
e kohëve që shkuan rrëmbimthi pa kuptuar
...mbi ndjenja harbuar
përjetimesh drithërimë.

Humbe rafteve të librave shkrim
dhe bojës së fshirë nga gjithë ky harrim
vargëzime fjalësh djegur në pasione
vargëzime fjalësh djegur dashurish.

Apocalypse

Birds

Of infinite space in the sky

A rebus of stars sparkling stars

A son of sonnets with late night events

After sounds of fire and the life of soul

Like the latest leaves of autumn branches

Waving in the cloud sky as screaming

After the cold scream,

An ice that is coming by

And of the first snow whitening the ground

…And we go not understanding the rapid steps

Towards whom,

…Or nothingness that awaits transformation

The surrounding of grey darkness just like evening

Of a moonless night,

Of infinite darkness.

Everyone towards the heavy gate are headed

With sadness,

Sins,

And turbulent minds

Satellites of circles of Dante encompass them

Perhaps at the dawn of Beatrice’s splendor

And the grey dust has a veil of attention,

A veil of forgiveness

An iron veil

Jailed feelings exterminated in the distance

Of lives that go

And lives that come

And they come and come non stop

From the screams and swords

At the weapons and bombs

The word and law overcomes inhabitants

The new knights of crusades

Modern inquisitors.

And fate wanted to bring these sins

In the pain of peace,

To turn into a deceased

For what time erases with eagerness

For that seasons resuscitate.

APOCALISSE


Volatili
di infinite distese celesti
rebus di stelle che guizzano di luce,
sonetti canticchiati  nelle tarde serate 
esclamazione del fuoco e del barlume dell’anima.


Come l’ultima foglia del ramo autunnale
ondeggiante nel cielo nuvoloso, vagito
in seguito al brivido freddo 
gelido, che unisce,
e la neve bianca che copre la terra.

... e continuiamo ad affrettare i passi insensati
verso qualcosa,
...o verso il nulla, verso l’alienazione
nel crepuscolo cenerino come la notte stessa
la notte senza luna,
nell’oscurità abissale.

Tutti corrono verso il portone pesante
con le loro ansie,
i peccati
e la mente intorbidita
satelliti orbitanti intorno ai cerchi danteschi  
... forse all’alba dello splendore di Beatrice.

e la polvere cinerea funge da velo,
da drappo dell’oblio
da tenda di ferro.
Imprigionati dai sentimenti, dissolti tra distanze
delle vite che vanno
e di quelle che vengono.

E corrono e corrono così  i nostri affanni
dalle lance e le spade
fino alle armi e le bombe
parole e leggi scavalcano i baroni
novelli crociati
moderni inquisitori.

E fortuna volle che la maledizione finisse
nel dolore o nella pace,
che diventasse sacrificio
di colui che dal tempo venne cancellato
di colui per il quale la vita le sue stagioni rinnova.

APOKALIPS


Zogj,
të hapësirave të pafundme të qiellit
rebus të yjeve përshkënditje drite,
këngërimë e soneteve më të vona mbrëmjesh 
pasthirrmë e zjarrit dhe dritës së shpirtit.


Sii gjethja e fundit e degës së vjeshtës
valvitur në qiellin e vrenjtur rënkim
pas drithmës së ftohtë, 
akullt që afron
dhe borës së parë që tokën e zbardhon.

... dhe shkojmë pakuptimësisë së hapave nxituar
drejt kujt,
...a hiçit që pret tjetërsim 
avitjen e muzgut të hirtë si vetë nata
natës pa hënë,
territ të pa fund.

Të gjithë drejt portës së rëndë rendin
me makthjet,
mëkatet,
dhe mendjen trazuar
satelitë të rrethit dantesk rrotulluar
... ndoshta në agun e shkëlqimit Beatriçe.

dhe i hirti pluhur vellon ka stisur,
vello harrese
vel i perdes hekur
burgosur ndjenjash tretur largësisë
së jetëve që shkojnë
dhe jetëve që vijnë

Dhe rendin e rendin kështu frymët tona
nga ushtat dhe shpatat
tek armët dhe bombat
fjala dhe ligji kapërcen baronët
kryqëtarët e rinj
ikuizatorët modernë.

Dhe fati e deshi të soset ky mallkim
në dhimbje a në paqe,
të bëhet si flijim 
për atë që koha e fshin pa përtim
për atë që jeta stinët përtërin.

Mondo lacerato


Mondo lacerato,
piani meridiani fino alla deformazione
spazi memoriali ritagliati in fretta
Tempo dell’uomo,
schiavo e padrone del suo destino.

Mondo folle,
cristalli inceneriti tra ammassi di galassie nebulose
dalla goccia di lacrima e il dolore terrestre,
per la vita,
perduta tra gli incroci dal fardello del tempo.

Mondo crudele,
sottratto furtivamente ai recessi oscuri
dai demoni mostruosi delle anime fatali,
assetate
del sangue del volatile bianco.

Mondo immenso,
ristretto nella retina offuscata dal distacco angoscioso
e nei cuori che battono per il predominio
Piani paralleli arroventati
dal solitario mondo infiammato

Mondo profondo,
innalzato su culti, forme prese in prestito
...o culti decifrati in lingua divina.

Botë e grisur


Botë e grisur,
faqe meriadianësh gjer në shformësim
hapësirash memorie prerë ngutësisht
Kohë e njeriut,
skllav dhe padron i fateve të tij .

Botë e krisur,
kristale hirëzuar reve galaktikash
nga pika e lotit dhe dhimbjes së tokës,
për jetën,
humbur udhëkryqesh nga pesha e kohës.

Botë e egër,
rrëmbyer tinëzisht skutave të errëta
nga demonët e përbindshëm të shpirtrave fatalë,
të etur,
për gjakun e shpezit të bardhë.

Botë e madhe,
zvogëluar retinave të mjegullta angushti
dhe zemrave që rrahin për hegjemoni
Faqe paralelesh ndezur në zjarrmi
nga përskuqja e kozmosit djegur eremi

Botë e thellë,
ngritur përmbi kulte, trajta huazimesh 
...a kultesh deshifruar në gjuhë perëndie.

Kohë e relikeve ...!


Relike të vjetra,
shenjtëruar vitrinash reklamime, 
prej syve ithtarë
dhe hijesh të prera sfondesh gri 
Humbur udhëkryqe imazhesh, 
a forma centaurësh pakuptimësi
Verbuar prej shenjave të "unit"
dhe ngjyrimeve kortezhë në çmendi.


Ritual i së djeshmes
dhe të sotmes pësëri...
Demarsh i dhimbshëm frymash 
dhe ëndrrrash të grisura "vegjëli"
Kohë relikesh...
Kohë e pazakontë e atdheut tim.

Con l’anima sempre in volo

Al mio amico, Frederik Reshpa

Te ne andasti così, all’improvviso,

con nostalgia autunnale nell’anima.

Con il cuore lasciato in pegno

Al sacro lago che ansima.

Te ne andasti senza dire una parola,

stanco, sconfitto dal dolore.

Con il tormento di tua madre dai capelli brizzolati

per gli anni di sofferenza del figlio poeta.

Ti sei perso nella strada senza ritorno,

con l’unico sogno nell’anima,

con l’unico tesoro che avevi,

manoscritti e poesie in frammenti.

Te ne andasti lontano come il vento,

verso la pace eterna, trionfatore.

Con occhi di speranza verso il domani,

con l’anima sempre in volo.

Me shpirtin, përherë në fluturim!

(Mikut tim, Frederik Reshpes)




Ti ike ashtu, krejt papritur

me mallin vjeshtëror në gji.

Me zemrën mbetur peng atje

tek i shenjti, 

liqen turfullim.




Ti ike, pa thënë asnjë fjalë,

i lodhur,

i mundur nga dhimbja.

Me brengën e nënës së thinjur

nga vitet e vuajtjes së poetit.




Ti humbe rrugëtimës pa kthim,

me të vetmin ëndërrim në shpirt,

me të vetmen pasuri që kishe,

Dorëshkrime

dhe copëza poezish.



Ti ike larg, si era,

në të përjetshmen paqe,

ngadhënjim.

Me sytë e shpresës tek e nesërmja,

me shpirtin, përherë në fluturim.

In the lake side

Autumn would forget the lake, and not me.

I arrived always near you,

In bare foot,

Feeling more your warmth

Below the knees are dropping the waves,

Shaking, whispering;

They are looking again on the other side,

Are extinguished in the deep darkness

Doves escaped,

Humans did the same,

Only the voice of diamond doves

And my lonely steps.

(Memory is written in papyrus,

in order to refresh the past memory...)

Extension of exhausted waives,

A dawn over your glass,

Shining ribbons, cut,

Thoughts that depart far away,

Thoughts that are never going to stop..

In riva al lago

L’autunno si dimenticò di te lago, Io no.

Giunsi a te come facevo sempre,

scalzo,

per sentire di più la tua umidità.

Le onde fluiscono tra i piedi,

si attorcigliano, infangano;

ritornano indietro,

per disperdersi tra gli abissi profondi.

Migrarono le rondini,

così le persone,

restano solo gli strilli di gabbiani

ed i miei passi solitari.

Lunghezze di onde indebolite,

crepuscolo sulla tua superficie specchiata,

lucenti fasce infrante,

pensieri che si dirigono lontano.

       Anës liqenit

Vjeshta të harroi liqen, jo Unë.

Erdha si gjithmonë pranë teje,

zbathur,

Vlagun tënd më tepër të ndiej.

Valët derdhen poshtë këmbëve,

dridhen, përflasin;

khehen sërish prapë  tutje,

treten humbëtirave të thella.

 Dallëndyshet u larguan,

Njerëzit po ashtu,

veç regëtima pulëbardhash

dhe çapat e mi të vetmuar.

(Shkruhet kujtesa në trajta papirusesh,

për të rifreskuar kujtesën e shkuar…).

Gjatësi valësh të lodhura,

muzg mbi qelqin tënd,

Shirita të ndritshëm, të prerë,

 mendime që  shkojnë larg.

Ritorno

Maledissi la pioggia per il sogno respinto,

Gli occhi assonnati cercavano i tuoi capelli,

il sorriso,

i passi spensierati.

La tua ombra svaniva in tarda notte.

Ti cercai in tutte le tracce della vita,

da qualche parte ti sei persa...

Dove?...

Forse nella mia nostalgia

ti sei rifugiata in silenzio.

 Rikthim

E mallkova shiun për ëndrrën e dëbuar,

Sytë e përgjumur kërkonin flokët tuaj,

buzëqeshjen,

shkujdesje hapash.

Hija jote tretej natën e vonuar.

Të  kërkova kudo gjurmëve të jetës,

diku humbe,...

Ku?...

Ndoshta mallit tim

u struke e heshtur.

Të dua! 

Të dua mbi gjithçka e dashura ime,
edhe pse dukesh , larg, pështjellimit.
Të dua prapë, zjarrit të shpirtit
pse dhe lotë, derdhen ditëve të trishtit.

Të dua ,dhe mall ndiej këtë çast,
çast i përlotur nga fjalët e dhimbjes,
Vjeshtë drithërimë ,shirash rrëmbyer,
mbetur atje, pentagrame qiejsh.

Të dua shpirt, se shpirt të kam
Në ditët e tua, s ' vij si mëkatar
as si demon, që fatin përgjëron,
as si djall,që ditën e sterron.

Të dua,dhe prapë di ,ty të të dua,
për sytë përhumbur, rrugëtimesh udhëkryq,
për kohët harresë, gjysma dashurish,
nga pesha e fatit dhe jeta e brishtë.

Të dua! ...dhe pse kaq i huaj dukem,
i mundur nga gërmadhat e së shkuares hije,
me memorien e nëqeshjes, herezi
braktisjes vetmi dhe territ shuar, hi.

Të dua shumë shpirt ! Të dua !
Rrëmbimthi në zemër, hyre atë natë,
kur yjet shkrepëtinin shkëlqimin e jetës 
dhe ëndrrat harbuar, zbrisnin valë-valë.

...dhe sa do të dua?! Pyes dhe prapë pyes?!
Sa toka, ...mjafton! Apo sa qielli
Sa jeta ,që thinj ndërgjegjiet njerëzore.
Sa fjalë e shenjtëruar, që nuk e tret dheu!

Të dua shpirt, mbi gjithçka të dua,
edhe pse jam larg, refleksione pasqyrash,
mbetur tek ty, ditëve të vonuara,
ngelur tek mua, agimit rizgjuar. 

 

ALLA POESIA

In tanti ti inseguono 
incantevole poesia
e altri ancora si perdono tra metrica
e rime da étude e sinfonia.

Poezisë!

Shumë rendin të kapen pas teje
o e magjishmja poezi
dhe shumë të tjerë humbasin vargëzimesh
pas etudesh dhe rimash simfoni.

Shumë..., 
e më shumë humbasin psaltit tënd 
drithërohen klithmave zjarr
shpërthejnë vullkanet e shpirtit trazim
dhe dergjen pikave, lot- meditim.

....dhe unë rend sot pas teje
valëzimesh dallgë të muzës perëndim
kapem pas ankthit të yjeve pasthirrmë
dhe agut që jetën e shndrin.

... dhe fjalës së shenjtë që ujvarat zgjon
stërkalash ngritur ajrit shkumëzim
O Zot ! Falma hyjninë e madhështisë
që ëndrrat e harbuara të prekin lart hyjnitë.

Të derdhem fjalët e pashtershme të poetit
mbi honet e magmës përvëlim
të zbardhë terret e jetës njerëzore
jetës, plang e angshtim.

Shumë rendin të kapen pas teje
o e magjishmja poezi
çmenden rrugëtimës së fjalës më të shenjtë
rrugëtimës për tu ngjitur gjer tek "ty" .

Mëkati dashurisë

( motiv persian)

Nëse një ditë prej ditëve të tua
shkrumbohet rrezes përvëlim
dije se zjarri i kësaj pendese
është mëkati dashurisë.

Sot

Sot,
tjetër dritë prek muzat e shpirtit,
tjetër ditë përthyen koloritët ngjyrë
ashtu,
mes mjegullave psherëtimë
një rreze e vetme
çan akujt harresë
dhe ringjall
shpresën e kohëve
dhe kujtimeve të së shkuarës dikur.

Sot,
prapë i endur pas teje
dhe dhimbjes së thellë në gji,
për ëndrrat
dhe detin e thellë,
që lahej syve blu.

Sot,
prapë sot mbetem tek ty
telajo e hapur
e të kaltrit qiell
dhe perëndimit endur
përflakjes,
së ditës pa kthim.

Sot,
me flokët ndër duar
dhe kokën
rrëmbyer paskthinave fshehtësi
jam unë,
poeti dhembshuruar pas vjeshtës
dhe gjethes
në të fundit jetë amshim.

Sot,
tjetër zjarr përndrit
dhe ringjall
orakujt e të lashtit besim,
për atë
Helenën e “Trojës” shkatërrim
fytyrë
e përskuqjes gjak
të derdhur dejeve rrëmbim.

Sot,
ringrihemi mbi të shkuarën
dhe të sotmes,
për të kapërcyer
kufijtë e pakuptimësië
për të nesërmen,
që pret
dhe vjen ashtu
e lirë
pa kufij
përjetë në ardhmëri.

Requiem

Shikoj zbehtësinë e grilave kohë
fshehur marrëzisht pas luksit modern
të zonjave pudrosuara dhe koneve hije
a fateve njerëzore në " Nord" Bruksel.

Shikoj gradaçela që përpijnë retë,
pas tyre getua e njohur orientale
dhe butikë që shndrijnë të kuqen e çmendur 
të trupave e shprtrave të mjerë amorf .

Lexoj thellësinë e akullt të tyre,
që rendin e rendin komercialitetit jetë
kopje e dyfishtë e moralit njohur, 
mbi triumfe dhimbjesh e vajesh nëpër botë. 

Pres të shikoj tjetër përshfaqje 
rreshtave pa fund të gazetës " Le Monde"
veç fëmijë të mbetur fillikat
dhe trenave të vdekjes që kraharorin përshkojnë.

***

Në qiellin pis të zi shoh flatra,
të bardha si bora e parë
pulsuar zemrave të plagosura,
të vrara
terreve jetësore të njeriut.

Vjeshtë

Vjeshta nxiton të vijë 
me akuarelin e verdhësisë ngjyrë
gjymtyrëve bulëzime shformësim
fytyrash të fshehura meditim.

E përtejshpirtshme

E përtejshpirtshmja, 
drithërimë që prek thellësitë blu të skajshme 
gjer në indin më të fundit 
e bukur
tronditëse gjer në marrëzi 
shpërthyese
kurmeve mëkatare qenësi.

Iluzion

Deti i lashtë sa vetë toka, përflak
perëndimin e fundit të ditës trazim.
Bashkë me rremat e plakut vozitës,
zhurmë valësh
dhe thinja të stërgjatura që tkurren errëtisë.

Lulet e mollës

Lulet e mollës çelën sërish, 
pa trokitjen e bujshme të pranverës 
pa zjarrin e dashurisë diell 
pa pritjen e kthimit të lejlekeve 
nga shtegtimi gjatë, 
por ashtu...
si nëpër plagët e dimrit, 
në të fundit eter akulli 
shpërthyen venat gjak. 
Edhe lëkurët e vjetra 
rrahur nga veriu e bora e thatë 
zhveshën petkun e dëshirave të shkuara 
Si në rilindje 
përtëritur flladit të ri 
çelën sythet e blerimit 
dhe ashtu… 
praruar zgjimeve të jetëve në agim 
si në përjetësi. 
Lulet e mollës çelën sërish 
në kopshtin e heshtur të ëndrrave 
larguar muzgjeve të fshehtë 
muzgjeve plot dhimbje 
dhe ashtu… 
si i vetmi ngjyrim në gjithë këtë harrim 
u çelën portat e stinës së dlirë.

Shën Valentini

( Motiv persian)

Dikur, një shenjt i heshtur zgjohej

në të largëtën kohë, shkreti

të ndizte yjet nëpër terre

të ndriste qiejt lumturi.

“Një fshehtësi, sa fshehtësia”

përndriste shpirtrat flakadanë

atje, nën lisin e gjymtuar

ku ëndrrat tereshin në mëkat.

Kurorëzuar jashtë altaresh

vraponin ëngjëjt në harbim

si në të fundit jetë amshim

të shuanin etjen, çmendurisht.

Pastaj një ditë, si në mallkim,

kryqëtarët e jetës, pa mëshirë

burgosën trupin, ligështuar

dhe falën shpirtin, përjetësi.

“Një fshehtësi, sa fshehtësia – Lasgushiane”

Venus…

Venus…
me sy nga jetët që vijnë e shkojnë
mermerizuar rrathëve të kujtesës
memorieve kohë
ashtu gjysëmnudo pafajësi,
ku pëllumbat terin krahët fluturim...

Jetën e re stis  mbi gërmadha

 -Motiv persian nga Agron Shele 

1

Mes heshtjes tënde zemra plogështon,

Pse brengat rendin muzgjeve plot valë,

Ëndrrat harruar dergjen diku larg…

Pikat përçunduese ndihen prapë dritareve.

2

Psherëtima, lot! Eh! Sa marrëzi!

Klithma e verbuar çirret pa pushim;

kërkon, rrëmben. Eh! Sa herezi!

Përplaset, derdh, gjer në humbëtirë.

3

Ditët fshikullon e largëta harresë,

Kohën  rrethon me flatra të gënjeshtërta …

Pse jeta rilindet gërmadhash kujtime,

dhe shpirti dergjet lartësive – hidhërime?

4

Fjalë, prapë fjalë. Eh! Të mallkuara!

Ku shkoni kështu me kokën ndër duar?

Helm dhe pështjellim villet pa pushuar,

Shkretia e paanë zgjatet hijes tuaj.

5

Pranë pemës vetmuar hapat kanë ndalë,

të lodhur, të mundur, nga pritja e gjatë;

Krahët e cunguar më nuk fëshfërijnë,

acari i akullt dejeve lëvrin.

6

Dy fjalë të vetme kujtesën shkallmojnë,

godasin tërbimin me thonj mëkatorë,

Të dua psherëtinë. Më pas kthithmojnë.

Të dua mbi gjithçka! Të dua i shtrenti im!

7

Diçka ka ndodhur dhe atje mes yjesh,

E përjetëshmja, premtuar dikur, në humbim,

Humbi shkrepëtima, harbim i pafund…

Humbi krenaria. Eh! Sa shumë rrënim.

8

Era që nga larg. Sa shpërfytyrim!

Gjethet i rrëmbeu, harresa mbulim,

Shiu projektuar nga gjithë ky mejtim

Shpirtin e sfilitur godet pa pushim.

9

Ndër supe mban flokë përlyer nga dhimbja,

Ndër sy bredhin lot, helm e hidhërim

Ndër buzë mërmërimat veçse pëshpërimë,

Në shpirt s´ka më gaz. Eh! Sa pikëllim.

10

Jashtë fishkëllen era leshragjatë,

Qetësinë e thellë nga rrënjët shkallmon,

Fëshfërimë e largët fshehur brenda shtratit,

Të kujton vogëlushe. Jashtë bën shumë ftohtë.

11

Rrëfen veç gënjeshtra, Hëna verdhësi,

Fshehur pas një reje, diçka mërmërin,

Ëndrrat më sqimtare, s’dihet ku i çon,

Qahet e ankohet nga yjet rrëzëllim.

12

Marrëzi e nisur nuk njeh kurrë kufi,

Thuajse gjithë bota, më nuk ka kuptim,

Vetmia rrëqethëse si një llahtari,

Përpin e thërmon kristalin e shpirtit.

13

Dita kapërcen pragun e mundimit,

E vrazhdët stiset drejt perëndimit,

E akullt nata gjumin trazon

Kërkon si të mundet mes ëndrrave prej bore.

14

I largët vjen hapi, dikur fluturonte,

I shuar vjen zëri, dikur veç këndonte,

I tretur vështrimi, dikur rrezatonte,

I ftohtë rishfaqet, dikur përvëlonte…

15

Vështro zbehtësinë, fshehur si përhapet,

Rrëmbeu fytyrën, gjithë kurmin kërkon.

Vështro edhe arin, si ndryshoka ngjyrën

Ç´po mbetet pretj teje, dot e nuk kupton.

16

Mallkuar qofshi, mjegulla të errëta!

Pse i fshehni ëndrrat,thellë gjer në varr,

Mendoni për vajzën, si shtrëngoni kthetra

I janë turrur qelqit Hijet më të zeza.

 17

Si bulëza e vogël nën rrezen e parë,

Fluturoi shpejt ëndrra më e parë,

Pse zemra besoi rrahjen pa kufi

Dhe shpirti nuk gjeti kurrë qetësi?

18

Shumë dritareve mbetën me jetë

Dhe shumë të tjera u mbytën në dert,

Tronditje pësuan xhamat kristalinë,

Kthjellimin robëruan mendimet kotësirë.

19

Shaminë qëndisur me shumë pëllumba,

E morën nga duart, s´dihet ku e çuan,

Kërkoje nëpër qiell, netëve yjeshumë,…

Rrëmbeu atë, ç´ka mundën të rrëmbyen.

20

Në mundsh qeshu, mes heshtësisë kotësirë,

pranë zjarrit ende, e përjetshmja pret

Zboji dhe lotët nga sytë më brilantë,

Ndih pas dëfrimit. Ndihu, shpirt prej gazit!

21

Zgjatu përtej skajeve, bardhësinë shtrëngo,

Ngjeshi më fort buzët prapë dashuro,

Ditët kapërcejnë, koha zë e thinjet.

Ç´duhet vetëflijimi? Lulja pse venitet?

22

Vështro nëpër jetë, ndih atë ç´shkon,

Ç´është më e shtrenjta, rrëmbeje pa kthim,

S´është frikë as ndroje,vetëm një harbim,

Përplasu mes dallgëve, gjer në harrim.

23

Atje ku vetë jeta, buzëqesh ngadhënjim,

Atje dhe ëmbëlsia, ndjell në shpirt kuptim,

Atje ku deti ngre dallgët shkumëzim,

Atje dhe mbrëmje vonë, heq velin stolim.

24

Vogëlushe! Ku po shkon këtë natë?

Nëpër gjurmë  fantazme, endesh prapë,

Ngrije harkun dhe shpërtheje sfondin gri,

Në mundsh, hap të bardhën, shpirtdritësi.

25

Larg prej brengës edhe trishtit që ke mbjellur,

Jeto jetën dhe mos ki kurrë të ndrojtur,

Larg prej vrerit- herezi dhe  të pashpresë,

Kërko rreze ngrohtësie dhe  shkëlqim.

II

1

Ngrihu mbi vështrim, shiko atje lart,

Flaka e përpin pyllin harrakat,

Të djegë ç´të mundë pluhur edhe hi,

Të zhduket nga dheu fjala “pabesi“.

2

Nuk ke përse hesht, kroit ujëshumë,

Lisi shekullor degët i përkund,

Fëshfërimë e lehtë, ç’ ndjell në zemër di,

Vrapo e rend e gëzueshëm, si një risi.

3

Magjinë e bilbilit, të vetmin dëgjo…

Eh! Ky zë i rrallë. Ujëvarat i zgjon.

Foli zemrës etur, shprehu si di ti,

Kërkoji fjalë zemre, zgjoji dashuri.

4

Si yll i larë shfaqu vogëlushe,

Si ëndrra më e parë, ago lumturi,

Si hyjneshë e tokës, detit dhe e qiellit.

Rrezato shkëlqim dhe tejpashmëri.

5

Ndalu në lëndinën- lule erëmirë,

Përkëdhel petalet, puthi pa pushim,

Aromë dhe jetë shpërthen në lirishtë,

Gaz dhe hare për ty rubair.

6

Mos harro të endesh nëpër bukuri,

Shpalos krahët e bardhë, nëpër mjegulli,

Kapërce vetveten, flake errëtinë,

Hidhu në dalldi, digju përsëri.

7

Një ditë patjetër dikush do të vijë,

Do të marrë dorën edhe do të puthë,

Do kërkojë flokët, ku mallin të fshijë,

Do falë gjithçka, do falë mrekullinë.

8

Ngjyrë e tejpashme, e shumë kërkuar,

Përlotjen e syve ktheje në smerald,

Hidh vështrimin tutje, përtej ngjyrës blu,

Shijo me gaz jetën, shijoje në pafundësi.

9

Nëse ëndrrat qeshin, lëri, mos i tremb,

Zhytu thellë mes tyre, lundro në hare,

Krahët mos i zgjat kot në zbrazëti,

Përjeto të bukurëzuarën deri në agim.

 10

Vitet fluturojnë, vitet s´njohin kthim,

Freskia venitet, brehet pa pushim,

Shkallmoji dritaret, ç´vlen gjithë ky mejtim,

Rrëmbe më të shtrenjtën, rrëmbe dashurinë!

11

Nga pluhuri u ngrite, prapë do të shkosh,…

Ç´do t’i shpiesh dheut? Lëngatën e kotë?

Nxito! Sa je. Ç´ke humbur, fito,

Shembi gërmadhat. Jetë të re ndërto!

12

U trete. Po çmendesh? Ç´ndien në brendësi?

Shijen më të hidhur përtyp në shkreti.

Nuk e sheh natyrën? Qeshet në blerim

Dhe plagët e vjetra i fsheh pa përtim.

13

Derdhu sërish rrugës, njëlloj si dikur,

Vështro në sy jetën,  përsëri qesh,

Buzë edhe gaz, zemër edhe zjarr,…

Fale dashurinë,… Pse të ngelet peng?

14

Një ditë dotë shuhesh, kjo  nuk ka dyshim,…

Ç´kuptim do ketë nesër,  fjala “Lamtumirë!”?

Ç´duhet pra kjo jetë, jetë  e drithëruar?

Mos mendo mëkatin, përjetimin dashuruar.

15

Prapë do të afrohen, më shumë do të duan,

E qetë në shpirt, do ndiesh lumturimin,…

Ndjenjën e amshuar, çoje gjer në dhimbje,

Dashuro si e marrë. Dashuro dashurinë!

16

Të vetmet çaste, plot kënaqësi

Mos i fshih zhargonëve, ndrojtje përsëri…

Vrapo, si të mundesh, gjer në dalldi

Çmende të pashtershmen gjer në ulërimë.

17

Ngado rend harbimi, kudo  netët zgjon,

Diku nëpër rrethina yjet shoqërojnë,

Shpirti më i etur, pangopësi në vlim,

Çaste më të ëmbla zbojnë mërmërimën .

18

Ëngjëlli dritëplotë si trembet furtunës,…

Retë le të mblidhen, qielli të errësohet,

Rrezja më e fortë e shpërtheka vullkanin,

Ndjenja më e hollë ëmbëlson nektarin.

19

Mos harro të jesh, jashtë fëshfërin,

Dëgjo cicërrimat, falu ëmbëlsi,

Vështroje njeriun, gjithë ngazëllim,

Merre pa frikë jetën, merre si të vijë.

20

Gëzoju të tashmes, mëso të jetosh,

Mos lër asnjë çast. Pse të shkojë bosh?

Forca e rilindur tjetër vrull kërkon,

Zemra s´bën mëkate, zemra dashuron.

21

Vrikthin e fuqishëm çoje gjer në fund,

Dimri le të trembë, prapële të fryjë,

Kapu fort pas thonjëve, mbahu thellë në blu,

Buzëqeshe rrezen, përshëndete në qiellin.

22

Ëngjëlli dritëplotë, prapë sillet rrotull,

Portën mos e mbyll, pa dyshim do vijë

Gjer në zemrën tënde. Eh, sa rrugë ka ndjekur!

Gjer në shpirtin tënd, ndoshta do të tretet.

23

Vështro horizonzin, tutje pa kufi,

Vështro atë ç´fshihet, kërko dlirësi,

Rrëmbe ëmbëlsinë, mbaje thellë në gji,

Falju jetë jetës, gjer në çmenduri.

24

Buzët kërkojnë afshin që të ndizen gjak,

Zemra kërkon zemrën të shpërthejë zjarr,

Dora kërkon dorën në këtë romancë,

Tingujt melodrojnë mbrëmjen më të artë.

25

Dhuratë më e shtrenjtë nuk njihet gjer sot,

S´dihet sa djersiti më i madhi Zot,

Fali dashuri kudo nëpër botë.

Përse në ngurim? Nuk e solli kot!

26

Veten akuzon, botën e mallkon,

E hidhur pa shpresë, përse tingëllon,

Përflet e mërmërin kohën pa pushim,

Ngrihu përmbi “Unin“të shikosh më mirë.

27

Vështro plot guxim, shih atë ç´shkon.

Mos qëndro në hije, hija të verbon,

Nuk ka kurrë trishtim, kur me gaz jeton,

As monotoni, veç kur përgjëron.

 28

Këput një trëndafil herët në mëngjes,

Merri flakërimën, vëre përmbi gjoks,

Merri bukurinë shndrit si diamant,

Merri dhe aromën, dehu si e marrë.

29

O zemër zjarr, o shpirt thellim,

Si frymë e shenjtë shty në harrim,

Të shkrihesh a vdesësh, s´përbën çudi,

Copë e thërrime nën qiellin dashuri.

Fate të trazuara

Shtjellat e së shkuarës prekin të sotmen,
rrëmbyer nga foltoret e shtrëngatës kohë,
të perëndive që zbrisnin nga fronet më të larta, 
a hyjneshave përmendore me sy smeraldi 
drejtuar egzaltimit 
të qiejve "zeus" 
shkrepëtimë vetëtimash
bindjesh, 
a besimesh të përkora
të fateve trazuar jetëve të njeriut!


Qiejt psherëtimë lëngojnë prangimin 
e yjeve të fshehur territ më të zi
e shpresash të thyera luftrash të reja
demonësh përplasur gjer në herezi
demonësh që mure kudo kanë ngritur
në tokë,
në dete 
dhe kupë të qiellit.
Pas tyre, duar 
... e duar që stërgjaten 
kufijve më të fundit errëtisë 

Diku,
dikush zemërimin shpërtheu
pse ngjyrat e kohës koloritë ndryshojnë,
pse bota ndan kryqëzime të largëta
e faqe meridianësh përskuqen nga gjaku,
pre e ithtarëve ngritur marrëzi,
...dhe turmave rrëzuar e shndërruar në fli.

Ikja e poetit

Zogu e pushoi këngën në korie
dhe gjethet e pemëve më nuk fërshfërijnë
tisi i hirtë qiellin ka mbërthyer
në të errtën ditë,
ku fjalët veç mërmërijnë 
e gjurmët e stinës përhumbin ngadalë 
përëndimit të diellit, pa kthim.

 

S’ ka memoriale, 
as bujë, e as zhurmë,
veç ligështim për atë që shkoi, 
dhe një qiri, 
që të fundit ditë fytyrën i ndriçoi,
për atë që yjet për çdo natë i ndizte,
për atë që harqe ylberësh ngrinte,
për atë që prekte sofra perëndish,
për atë që vjeshtës lotët i fshinte,
për atë që digjej e dashurish rilindej.

 

Një jetë u fik 
zbehtësisë ditë larguar vagëllim
veç fjalë, të përshpirtjes mbetur
regëtimë e shpirtit të lirë fluturim
qiellit të bardhë, ngjyrim krahë engjëjsh
e shpirtit që mbi trupa sfinksash frymon,
e përmendoresh ,
që të nesërmen e tyre të zgjojë.

 

Anija velat i mblodhi dhe rrëshqet ujdhesës 
Mbi krye ngrihet shkëmbi gri, si i vetmi kujtim
I lundrimeve dhe përplasjes mes dallgësh,
të një beteje
për jetë a vdekje
triumfalisht
për gjurmët kohë ngjyruar,
gjer në të fundit ditë amshim.

I kërkuan fjalës të heshtë

( Asli Erdoğan- shkrimtares dhe gazetares turke të arrestuar nga policia) 

I kërkuan fjalës të heshtë
dhe syve të vështrojnë në terr
errëtinë e djave të ndjekin,
e gjakun e martitëve të mallkojnë
në emër të hiçit që sundon
botën e mjerë të turmave,
ithtarëve,
që marrëzitë e liderëve brohorasin.

 

I kërkojnë shpirtit ngjyrat e jetës
të bardhën ta kthejë në të zezë,
si vetë mendjet e përbindshme të tyre,
që zhytet në kaos
e për çdo ditë
vdesin nga pak
shpresën e rilindur ,
lirinë,
të vetmen shenjtëri të dritës njerëzore.

 

I kërkojnë qiellit të fshehë yjet
dhe mëgjesit të mos lindë kurrë,
të enden ashtu në eter
pa formë,
pa jetë
habitatit të çmendurisë njëshit,
që s’ njeh hapësirë,
as kufij,
pa kokë
endur ftohtësisë akull 
si hije,
zvarritur falsitetit moderrn.

 

I kërkojnë shkrimtaries penën,
të mos gërmëzojë ngjyrimin kohë,
të mos mbjellë në botë shpresën,
as harqe ylberësh të ngrejë,
të heshtë …
… dhe vetëm të heshtë,
Trazimit të fateve njerëzore.

Kornizë

Vizion i thyer kufijve më të fundit,
të prekjes dritë në të errtën natë, 
ku qiejt derdhur memoriesh të zgjuara,
e shtjellash të klithta,
që çjerrin
hijet e tyre mëkatare,
mbetur vegimesh në të ëndërrtat paqe.

 

Pikë e vetme 
e të bardhës shpresë,
ku rrezja flet me gjuhë dallgësh
e deti trazuar tallazesh pa fund
zgjat valë,
të lodhura ranishtes braktisur
të mundë,
të vetmet gjurmë kujtese mbetur atje,
shpirtrash dashuruar
t’ i fshijë.

 

Perde të grisura dritareve thërmuara,
nga ky reflektim i mistizmit jetë
me një hënë që shfaq dëshpërim
në trajta të zbehta,
me një yll që shndrin zjarrin e zemrës 
dhe kurme të mbështjella si lëvore drurësh,
ku plasaritja jetë rrjedh pa përtim.

 

Kornizë 
e hapësirës kufij të mirazheve, 
që netët vrasin rrathë viciozë
shpërndarë,
shiritash të prerë gjatësisë njohje
sugjestion,
i asaj që po shkon pa kthim
….dhe të nesërmes që ditën agon.

Tim ati

( Në 30- vjetorin e vdekjes )

Ish dimër atëherë, ati im

fryente veriu me të hidhurin thëllim

dy këmbë të dobëta dhe bastuni i vjetër

çapiteshin rrugës, në të fundit udhëtim.

Duhej kaluar një mal me borë

atje ku mjegulla ende zë fill

ja dhe pak…, dritat si fenerë tërhiqnin

e flatrat e muzgut krahët kishin nxirë.

Kaloi një natë, përmbi të tjera netë

Veç pak zgjim për të nesërmen ditë

Një shpresë që sytë terte ngadalë

e s’ do të sillte më tjetër agim.

Një jetë e tërë kish perënduar

Larg mundimeve të paskohës gri

e shpirti endur qiellit gjurmëhije

rrudhosej e thyhej, copëzime pa fund.

Dhe unë sot, si dikur fëmijë

Gërmoj në të shkuarën, në tëndin portret

shoh flokë të thinjura dhe çibukun e ndezur

zverdhur tymnajës, shpërndarë gjer në re.

***
Të parat flokëza bore mblodhën krahët ngadalë
dhe të fundit frymë në tokë e lëshuan,
diku mes lëndinash, ku drerët prisnin
të nisnin çmendurisht valsin e harruar.

Shpesh

Shpesh, si një det valët më rrëmbejnë
bregut më të largët humbas,
aty ky anijet harrojnë të ulin velat 
mbetur përjetë një udhëtar.

Dhe drejt të zbehtit yll tretet shikimi
atij ylli që feks miliona dritë larg
në pritje të flakërimës më të parë, 
që shpirti të ndizet e të shuhet në zjarr.

E pasionet të prekin frone perëndish
arratisur mjegullnajash që qajnë me lotë qielli,
ashtu përhumbur krahëengjëjsh fluturim
rrëzuar e ringritur perëndimit shtegëtim.

Rilindja e nesërme nga shtrati i një ëndrre
Derdhet valëmuzash qerpikësh të gjatë
kapërcen një rrugë, troket një dritare
Portret i heshtur, që flet sa mijëra fjalë.

E pemët shtjella, si rebus në kokë
rrathë të bardhë viciozë prerë meridianesh
Shtrënguar frerët e fatit enigmave pa fund
Përkundin degët dhimbje, zhveshur në mëkat.

Vjeshta ime

Vjeshta ime është më shumë se një ngjyrë

 shkëputur nga më e fudit gjethe  në rrëzim

tinëz,

pa zhurmë,

përjetë në humbim

larguar tashmë tutje fluturim.

Vjeshta ime është më shumë se një kolor

rrëmbyer nga harku ylberit në tretje

për të veshur kufijtë e një shpirti në  trazim,

që muret e stinës,

i  shemb për çdo ditë.

Vjeshta ime është më shumë se një notë,

që luhet parqesh tashmë të braktisur,

simfoni e kohës dhe zogjve shtegëtim

simfoni e shiut,

që mbart mallin tim.

Vjeshta imë eshtë më shumë se një dhimbje

e  fateve  të  endur rrugëtimës  trishtim

e bukurive dhe  muzgjeve lënduar paskohe

nga pritjet

dhe gjurmëjetët ndjekur nëpër  hije…

Vjeshta ime troket ndryshe,

pa trokthin e kuajve të bardhë

është ngjyrë që  hap porta diejsh

rrëmbyer nga frone perëndish.

Vjeshta ime është libër i hapur

Në faqet e tij  nuk  ka mbarim

fjalë që   shkruhen me  shkronja gjaku.

e bojë e derdhur  në më të thellin shpirt.

Lot i  hidhur i dashurive të fshehta

e flakë pasionesh ngjitur në qiell.

Vjeshta ime është më shumë se një vjeshtë

dhe  sy që vështron  nëpër natë

të mbledhë yjet,  në më të  lartat galaktika

e të zgjojë të nesërmen e ditës në kthim.

Përjetësi

Një portret,

mbivendosur shtjellash jete

në kufijtë e lindjes degëzim gjenezash

përtëritur,

qiejve të tjerë,

ku degët,

sinkron i stuhisë pa zë zgjaten dhimbjesh

në heshtje,

pa frymën e tyre ulëritëse,

të zhveshura

dhe braktisura nga rrezja e thyer e diellit.

Një mirazh,

që ndan ngjyrat kohë,

në refleksione të pafundme,

nëndijes fshehtas

pores më të fundit,

aty ku rrënjët degëzojnë brazdave të shpirtit,

në përthithje

të lëngut që lëvrin dejeve rrëmbyeshëm

... gjer në më të skajshmin ind

të vegimit dritë që kap dimensioni gjysmë i verbër,

i shqisave të paqena

të përtej memories.

Një rikthim

nga portat e braktisura

harruar vetvetes,

e mjegullës tis, që botën rrethon

veshur skeleteve-hije

në rendje të përjetshme

drejt pakuptimësisë ikje

dhe ditës së re në shtrëngata lindjeje.

Shtegëtimi i lejlekut të bardhë

( Kitaristit 23- vjeçar, Gobind Shahbaaz Singh Entrepreneur )

Një kitarë qëndron e heshtur në mur

me akorda të ngrira

dhe melodinë e shkuar rrëmbyer nga era

tutje gjethnajës rrëzuar,

e trungjeve braktisur nga i ftohti thëllim.

Gishtrinjtë fluturues s’ vrapojnë më nëpër tela

Sonatën e fundit e ndërprenë në mes

nga shtegëtimi pa kthim i lejlekut të bardhë

në të thinjurin qiell,

që pikon dhimbjen lot.

… dhe stoli vetmuar ka mbetur në park

atje rrethuar, mes fjollëzave të borës.

të brishtat,

thërmohen në mijëra kristale

e shuhen tingullit të jetës melodramë.

Perëndish Shenjtëruar

*Musine Kokalarit*

Një lule çeli thëllimit më të egër,

mes shtrëngatash gjaku, shpërgaj të ferrit,

kohës së tiranëve, që veç vdekje mbillnin

dhe shpirtrave amorfë endur mjerimit

fshehehur pas territ,

maskuar,

pelerinës së kafshuar të atdheut.

Një lule përskuqej borës së bardhë

me të dlirtën ngjyrë,

pafajësisë kurorë,

që ngrihej pas kangjellash qiellit më të lartë

mjegullnajës jetë aguar ulërimash

të ujqërve uritur mijëra sy ndezur

në pritje të dhimbjes së tokës e dritës

fërgëlluar

klithmash të frikshme të shpirtit!

Lulja çeli thellimit më të egër

aty ku engjëjt prehen dëshmorë

dhe “Ti”…,

ylber i të gjitha qiejve

hark i pafund i brigjeve të largët

risjell praverën aq të munguar

lirinë

dhe paqen

perëndish shenjtëruar.

Një degë e thyer dafine

( Poetit Rrapo Këlliçit! )

Pranverë dukej të vinte këtë vit

bashkë me lulet dhe mallin e poetit

Pranverë në shpirtin e endur harrakat

pas ëndrrash përhumbur qiellit të kaltër.

Ngjyrat e jetës tretur kreshtës bardhë

dhe mjegullës së fshehtë thinjur lartësish

tek i shenjti prag lindur shpresë plot,

tek i shenjti prag tretur mallëngjim.

Pranverë dhe lule të ftohta Marsi,

që kurrë si prekën dot duart thatime

një fjalë të vetme s'arrite ta thoje

për këngën e zogut turrur fluturim.

Dhe lisi plak varur në kodrinë

me kujën e gjonit netëve në vajtim.

Ti ike ashtu tinëz, hijesh psherëtimë

me të vetmin kujtim, një degë dafinë.

Të kam pritur …

Të kam pritur,

kur vjeshta lotonte përmes sysh

rrëzimin e të fundit gjethe

grisë së qiellit të grisur nga retë

dhe muzgjeve të ardhur më herët

këtu në parkun tashmë të harruar

dhe stolit, mbetur si murg i vetëm.

Të kam pritur

përmes fjollëzave të borës,

vallëzimit të mijëra fluturave të bardha,

që lehtas preknin shpirtin tim

e treteshin kujtimeve të largëta

atje, mes trotuarit ku rendnin hapat tanë

gjurmëkohës…, tashmë të kthyer në trisht.

Të kam pritur

tek kopshti i ndiçuar nga hëna

dhe feksjes së dritës zbehtësi

shfaqur ashtu, si Mona Liza

e derdhur ëmbël në botë ëndërrimesh

mbrëmjeve të vona ardhur kaq beftas

kapur pas fatit, të cepit të një ylli.

Të kam pritur

në shtratin e një vale thinjur nga trazimet

dhe tinguj që thyhen harkut të violinës

në të kuqen ngjyrë të tablosë pikturë

zbritur përtej kulmesh gjer në dejet dhimbje

trokitur kaq fort e larguar si hije

horizontesh të fshehtë mbetur perëndimesh.

Dijeni, se aty është një grua

Kur dielli shkëlqen në zenit të tij

e toka prarohet rrezeve pa fund,

ku aromat përhapen gjithkund

e dita çel me të bukurin shkëlqim

dijeni, se aty është një grua.

Kur mbrëmja përflak të bukurin qiell

e muzgjet digjen një e nga një,

ku hëna zgjat të zbehtën ngjyrë

e  në krahë valësh shkrihet e fle

dijeni, se aty është një grua.

Kur zjarri ndizet kurmit yje

e terret djegin dhimbjen shpirt,

ku nata sheh me sytë e ëndrrës

e derdhet valë përmbi çdo frymë

dijeni, se aty është një grua.

Kur bora zbardh lëndinën e drerëve

e era shtrin leshrat e gjatë,

ku pylli zhveshur nga blerimi

dergjet trishtit të pafat

dijeni, se aty është një grua.

Kur flatrat zgjat i bukuri engjëll

e turret larg në fluturim,

ku retë mbledh e nis vajtimin

në lotë qielli të pafund

dijeni, se aty është një grua.

Dëshirash…

Deti qëndron aty,

gjithmonë me dallgët turfullim e stërkala të bardha

ngritur vrikthi rrëmbim

për të fshehur të thellat dashuri

dhe gjurmë kuajsh mbetur pas

tek ai vrap i çmendur

vallëzim ere kalorësish

shekujsh trazim.

Brigjet ngrenë kreshtat drejt qiellit

kurora perëndish harruar

lindjeve të reja të diellit

e perëndimit të lodhur të muzgjeve

nga shpirtrat e etur të jeteve

shenjtëruar

tek përflakja e qiejve të ndezur

dhe smeraldeve të ujërave blu.

Kufijtë stërgjatin krahë pulëbardhash

pa fjalë

veç në regëtimë

aty ku valët përqafohen me bregun

puthjesh pa mbarim

dëshirave të ndezura, sa toka

në përjetësi…

Etyd

Fletët e ditarit

ranë një e nga një, si gjethet në vjeshtë

e  krahë pulëbardhash u bënë mbi det

ndalën frymën në një direk anije,

ashtu të zhveshura nga fjalët

zverdhur nga pluhuri harresë

mbetën velit më të bukur memorie

prehur aty

e kthyer kaq zhurmëshëm

dallgësh përplasur në breg.

Të fundit  hieroglife,

si regëtimë e shpendëve në fluturim

prekën  qiellin më të lartë

mes reve,

ku loti zë fill

e derdhet më pas qerpikësh,

të pritjes…

në cepin e një trotuari të vetmuar

me kurora pemësh

erës trazuar.

…dhe endur në përjetësi

tingull i simfonisë dhimbje,

për atë që shkoi kaq larg ujdhesës diell

e sot në copa letrash arratisur,

pas perdeve të shqyera

të shpirtit copëzuar pasqyrës

etyd

i mallit të rikthyer në  pika shiu.

Kjo natë

Kjo natë

është diçka më shumë se një vegim

ardhur nga të tjerë qiej,

të tjerë zota

frone të braktisur perëndish

rendur pas një hëne,

që shquan kupën qiellore

dhe thyen meridianët hapësirë

ikuinokse pranverash

çelur gërmadhave kohë

fillikate

në një botë të rreme

mbetur ankthit të saj

e hijesh të stëgjatura siluetë njerëzore.

Kjo natë vjen pas perëndimit të plakur

qepur me cepa yjesh

fshehur pas resh

dhe një imazhi trajtash në lëvizje,

që shkul flokët erë

dhimbjes së dritës pafajësi

humbur gjurmëve të diellit

tashmë larguar horizonteve të tjerë

në pritje

të rënies perde terr

e rilindur sërish.

Kjo natë

është eteri që rrethon tokën

me fasha të zbehta misticizmi

shtyn jetën në të thellin gjumë

e ringre shpirtrat në qiell

takuar në tjetër galaktikë

shprese e ngyrash të reja

përpjekjes

gjyrmëshiritash të prerë

ranishtes det

rrëmbyer erenish.

Ne jemi, po ata njerëz…

Ne jemi, po ata njerëz…,

si dikur, zjarrit përndritur të Prometeut

flakadan i ndezur përjetë

në mendjet tona diellore

dhe rrugës së gjatë

në rendje,

mbetur përpos hirit

rrëmbyer ndoshta nga të tjera rrjedha

degëzuar përmes honesh të egra

përhapur më pas tisit frymë,

në një copë qiell të grisur.

Ne jemi, po ata njerëz…,

të ardhur nga kryqëzime hemisferash

përplasur botëve

dhe memories tonë të mjegullt

gjithmonë në kërkim

të një fije drite,

a fije shprese,

për të ndritur hapat e padukshëm

hedhur hapësirës boshe

drejt askundit, eter

dhe gjithçkasë, harlisur

në trungun e shkretuar nga veriu i ftohtë

lastarëve të çelur në pranverë.

Ne jemi, po ata njerëz…,

që mëngjeset i nisim me nxitim,

pa kohë

pa kokë,

vrapit të çmendur

rutinës ditë

harrohemi përpjekjes jetë

deri sa shikojmë mbrëmjen,

që varet e terrët

me shirita perëndimi

larguar horizonteve

e zhytjeve të reja

ëdrrave të zbehta

për një rifillim

zgjuar agimit të bardhë

e sosur muzgjeve.

Ne jemi, po ata njerëz…,

që ndjekim të pakapshmen

orëve të durimit

dhe syve të heshtur,

pas asaj, që ka ikur largësive të panjohura

e mbetur kujtimesh,

tek një rrudhë më tepër

e thinjës së shtuar

pasqyruar në gotën e boshatisur të verës

me të vetmen shenjë

përhitur të kuqes ngjyrë

vjedhur nga darka e fundit në Olimp.

***

Nuk pyete shumë për ne atdhe,

se si endemi statujave të heshtura, botës...,

me sy perënduar nga përtejqiejt

e zhveshur prikës së tributëve të tu.

Ti veç kërkon e kërkon nga ne

deri në të fundit pikë gjaku,

për të ngritur përmendore të reja,

që e nesërmja do i shembë sërish pa mëshirë!

Mos e pyet një poet...?!

Mos e pyet një poet për ditën, si lind

herët agimit, shpërgajve të diellit

me shkopin zvarritur zhurmshëm, trotuarit jetë

ashtu gjysëm gjurmësh mbetur pas atje...,

tek ai vegim, ku sytë marrin dritë

shtegut të thiktë kalëruar mbi re.

Mos e pyet një poet, as për ditën si shkoi

zbritur nga muzgjet e thella perëndim

larë zbehtësisë, së një hëne të vetmuar

e mbytur në të kthjelltat liqene turfullim

djegur për së gjalli flakëve të një ylli

hije e përhershme e pengut të një gruaje.

Mos e pyet një poet për botën e trishtë,

se dhimbja e tij ka emrin "vjeshtë"

është dert i derdhur blerimit të humbur

për gjethet zverdhur e flakur këtij trilli

shpërndarë gjithëandej kujtesës klithmë

e gdhendur epitaf në fletët e një libri.

Për dashurinë mos pyet kurrësesi

është gjaku i shprishur, pikuar mëkatit

ngjyrë përmbi ngjyra në harkun e ylberit

ngritur kupës qiellit, e flijuar gjithë stinët

altarit përndritur nga shpirtrat pafajësi

e zotat gjunjëzuar gjer në përjetësi.

Never Ask a Poet ! 

Never ask a poet about the daylight ,
How the dawn rises early 
How the sun kills you with its warmness 
How you can see the half paths remaining in the past where you first left them 
That vision where your eyes start to sparkle and you feel more alive than ever 

Never ask a poet about the days that go from the deepest twilights all covered in pity , a lonely moon drowned in a plain lake burned alive with the flames of a fallen star 
like a permanent shadow of a repentant woman 

Never ask a poet how sad is the world 
How his pain holds the name of autumn
Like a fallen angel lost in a world he can't fit in 
His pieces distributed everywhere and you can hear his scream carved as a chapter in a sad book 

Most importantly , never ask a poet about love 
It breaks your heart,
leaks like a sin over a rainbow full of colours 
Suicidal seasons shine from the innocent spirits and gods knocked down until forever.

لا تسأل شاعرا

لا تسال شاعرا عن ضؤ النهار
وعن فجر يبزغ ساطعا قبل الاوان
وكيف يحترق بشمس ترسل دفئها
وكيف كيف يستعيد بوضوح نصف طريق
هو اهملها..
يوم لم يخف ظلم الزمان
وترقص في العيون أشعة انبهار
وفي العروق تدب حياة، لا نفهمها…

Unë e di…!

Unë e di,

se një ditë do kuptosh,

pendët mbetur shenjë të zogut fluturim

rrahur krahët fort

e humbur tutje verdhësisë horizont,

pa kthim,

pa fole

zemërimit nga përtejretë,

rendur sa më larg

ankthit të hijes ndjekur.

Unë e di,

se ky shtegëtim nuk ngjan me atë të stinës së shirave,

as me rikthimin e luleve në lëndinë

është një ikje e pazakontë,

kohës, kur ajri si në eter mbytës

kundërmon dhimbjen e tokës

vdekjes, së gjetheve pafajësi poshtë këmbëve të thëllimit

dhe zhveshjes së pemëve kufomë, gjer në marrëzi.

Unë e di,

se kufijtë e errëtisë mbjellin natë

pa shkëlqim,

pa dritën, që lahet syve të shpresës

me ëndrra të plagosura lirie,

pa të nesërme,

por me një agim varur hijeve të jetës

në kaos,

dejeve të helmatisur

nga pesha e vullneteve të ndrydhur.

Unë e di,

se klithma e egër do i shembë muret e ngritur

kufizimit memorie

dhe gërmadhat e mbetura do kthehen në relike,

të asaj që blatuan mërisë më të thellë

në rrjeta merimage

turmat e etura herezi,

dhe mbretrit e vetëshpallur, pa kurorë!

I know...!

I know
One day , you will understand
Feathers stay as proof of a flying bird
Lost far away from the horizon
No turning back
No shelter
Very angry
Far away
Anxiety of an escaped shadow

I know
That this emigration has nothing in common with rainy days
Neither the blooming flowers
It is an unusual escape towards time , when the air smells the pain of earth .
Death of innocent leaves under the meaning of life until madness

I know
that the darkness brings lonely nights
No light , that gives you hope
No dreams , that give you freedom
No tomorrow
But only a dawn related to the shadows of life in chaos .
It feels like the poison of broken hopes

I know
that scream will destroy the walls of broken memories
And what is dead will return to life
No more envy trapped in a spider web
And the voracious crowds and Kings without crowns.

Rain in Montparnasse 
(Charles Baudelaire)

Today was raining in my town
Yesterday was the same symphony
With trickles of mist in bitter traces
In that time,
That was bending a sickening muse
Over evil flowers
Rooted under darkness
And shadowed in grey,
In a soul
Flowering the pain of light
Remaining
A white boat ravaged by seas!

Today horizons descended drapes of clouds
On the brightest stands of the sky
Behind the scenes of stars,
That embodied concern
And a faded angel
Driven magically 
Through the warmth of words
And extended conviction
A broken blood
Biting of evils
Thirsty kisses
Escaped demons
Towards deepest mysteries

The wind held her breadth today
For the concert played in Montparnasse
Without violins
Except vibrations of air,
As inarticulate,
From a choir of birds that keep the same nest
With their broken wings
On that statue
Those orchids descended on earth!


Translated by Peter Tase

Bie shi në Montparnasse

(Charles Baudelaire)

Sot ra shi në qytetin tim

edhe dje ishte e njëjta simfoni

me thërmija bulëzash mbetur gjurmë e hidhur

tek ajo kohë,

që përthyente muzën e sëmurë

mbi lulet e së keqes

rrënjëzuar kaq errët

e hijëzuar kaq gri,

në një shpirt

çelur dhimbjes së dritës

e mbetur

velë e bardhë rrahur nga detet!

Sot horizontet ulën perdet re

në skenat më të ndritshme të qiellit

paskuintave yje,

që mermerizonin përshpirtjen

e një engjëlli shuar

e ngitur pas magjishëm

çmendurisë fjalë

skajshmërisë deje

gjakut shprishur

kafshime djajsh

puthjesh të etura

demonëve arratisur

misterit më të thellë.

Sot dhe era ndali frymën

për koncertin lujatur në Montparnasse

pa harqe violinash

veç vibrimit ajër,

si në pëshpërimë,

diku nga kori zogjve që nuk braktisën foletë

ngelur krahëthyer

tek kjo shtatore,

që vetë orakujt i zbriti në tokë!

Kur heshtja flet

Flet heshtja
me njëmijë e një mënyra
fshehur pas vetëtimash të frikshme
vrundujve të mjegullave hije,
në pritje të shpërthimeve të mëdha
shkarkuar në një pemë të vetme
e djegur përvuajtjes së saj.

Flet heshtja
përbrenda zërave të shuar
dëgjuar veç nga era
e shpërndarë ajrit të thatë
pa akorda,
as tinguj,
pa zhurmë
në të vetmen botë të errët
të një qielli të ngrirë
grimcave të kozmosit shpërndarë
reflektim i ngjyrës në retinë.

Flet heshtja,
po, po,
flet me klithma të egra shpirti
çjerr netët e ftohta të dimrit
e gris perdet e tista të ditës!

Gjuhë nga gjuha e nënës time

Shumë ëndrra ndjekin pas rininë time

botën, kur  para sysh e afroja

shikoja meridianët si ndanin kontinente

dhe paralelet vijëzuar ndër oqeane

s’ harroja të ndiqja trajektore avionësh

lundruar përmes thellësisë blu

dhe unë,

një grimcë e vetme hapësire

të zgjodha ty o vendi im!

Aty në vendin ku jetoj,

qyteti përhumb para madhështisë

mes statujash e ngjyrimeme të pafundme dritash

autostradave me lumenj makinash që gjarpërojnë

vragave të krisura të tokës,

ndërsa unë, si në kryqëzimet e mëdha

nuk kërkoj më shumë se një copë qiell

një përrua  të vogël,

një pyll që ndjell fëshëfërimën e largët,

një cicërimë të munguar harabeli,

pak maja malesh përqafuar nga bora

dhe gjuhë nga gjuha e nënës sime!

Një lule

E ç’ mund të jetë një lule më shumë

veç një sythi çelur kaq brishtë

syrit të hënës prerë përmes resh

e endur fshehtas netëve pa gjumë

të ftohtit thëllim ngrirë trupit pemë

degësh përthyer të egrës stuhi

pikuar lotit të hidhur dimër

e zgjuar shtratit  të borës bardhësi

ardhur kaq beftas petalesh ndezur

e shkrirë aromash ngjyrës së stinës!

Fatkeqët modernë

Hadi hapi të tjera porta
galera të frikshme për heretikët më të rinj,
pa shkallë që të zbresin heronjtë e të dëgjojnë nemitjet
e fatkeqëve moderrnë që dergjen mërmërimë.

Centaurët ruajnë me shtatë sy
e shtatë kokë klithmojnë në angullimë,
për ata që jetën stisën marrëzisë,
për ata që u bënë theronj të lakmisë.

Sa qenë në tokën e bekuar perëndish
sytë zverdhnin pas hijes së diellit
netëve ankth kacavirreshin tinëz
të vrisnin një shpresë e të mbillnin mallkim.

Dhe e nesërmja ditë zgjohej përmes smogut
blozës nxirë, oxhaqeve të zinj
bluarjes së eshtrave, mokrave çeliku
ndërshkim për mëkatarët në pluhur e tym.

Zinxhirë të rëndë tërhiqnin pas vetes
e rrotullën e botës donin të lëviznin
me flakë e zjarr i përndoqi Hefesti
në të fundit hon, shpirtin u gremisi.
 

Në këtë kohë…

Në këtë kohë,
ku regëtima shiu dëgjohen pemëve të zhveshura
nga shtjellat e qiellit të bronxtë
dhe kokrramat e korbave ngjyer në të verdhë
vetem një pemë drejton trupin
parkut të boshatisur, veçuar
e derdhur rrënjësh murnajës gri,
si vetë koha që gjegj pëshpërimat 
e zogjve të fundit,
që s’ dinë ç' është braktisja
e strehë të vetme kanë një qiparis.

Në këtë kohë
mendimet humbasin 
dhe vështrimi ligështohet
në ngjyra të zbehta
mbetur
tatuazh në lëkurë
i prekjes së një stine të dikurshme 
rrethuar gjerdanit yjëzuar
me smeralde fshehur
blusë më të thellë shpirtit!

… dhe më pas
një fijëzim përthyer prizmit ngjyrë nga kisha e vjetër
xhamash akrelinë 
mbushur mërmërima të murgjërve shkuar
tingujve heshtje të kambanores që nuk dëgjohet më
dhe statujës ngritur me krahë të kryqëzuar
në pritjen e faljes së mëkateve të mëdha
a përndjekjes së demonëve stampuar frikshëm kupolës më të lartë
me sy të djallëzuar
e ngulitur 
tek më e shenjta engjëllorja Magdalenë.

This time...

This time ,
When you hear the rain that falls over the bare trees from a bronze sky 
And the rows of ravens all yellow 
You ask yourself
Why only a tree stands tall ? 
In an empty park , lonely rotting day by day 
Why do you care ? 
Maybe because that reminds you the time that has passed 
And you feel more older than ever 
Like a lonely bird abandoned when the winter comes
Surviving is the only chance 

This time ,
When your thoughts are lost
And your face shows nothing more than sadness
In pale colours remained tattoo over your filthy skin 
That is when you feel the touch of the last season 
That is what reminds you of the long starry nights 
All of this turns your spirit blue

....when the time passes 
You can only see a rainbow that stares over an old church 
Acrylic glass 
You can only hear the whispers of monks as they go 
But you can't hear the bell 
What does that mean ? 
You feel like an old abused statue with crossed arms
You wait for your sins to be forgiven
If only it was that easy 
But no , your demons consume your soul every day 
Your disgusting devious eyes only stare at one thing 
The only 
The innocent saint Magdalene.

Deze keer...

Deze keer,
Wanneer je de regen hoort die over de kale bomen valt van een bronzen hemel
En de rijen raven allemaal geel
Vraag je jezelf af
Waarom staat alleen een boom zo hoog?
In een leeg park, eenzaam te rotten dag na dag
Wat kan het jou schelen?
Misschien omdat dat je aan de tijd herinnert die voorbij is gegaan
En je je ouder voelt dan ooit eerder
Als een eenzame vogel in de steek gelaten als de winter komt
Overleven is het enige wat erop zit

Deze keer,
Wanneer je gedachten verloren zijn
En je gezicht niets anders dan verdriet laat zien
In bleke kleuren resten tattoo op je smerige huid
Dan voel je de aanraking van het laatste seizoen 
Dat is wat je herinnert aan de lange sterrennachten
Dit alles stemt je gemoed droevig

.... wanneer de tijd verstrijkt
Je ziet slechts een regenboog die boven een oude kerk hangt
Acrylglas
Je hoort alleen nog het gefluister van monniken als ze weglopen
Maar je kunt de bel niet horen
Wat betekent dat?
Je voelt je een oud misbruikt standbeeld met gekruiste armen
Je wacht tot je zonden vergeven zijn
Was het maar zo gemakkelijk
Maar nee, elke dag verteren demonen je ziel 
Je walgelijke dwalende ogen kijken maar naar één ding 
Het enige
De onschuldige heilige Magdalena.

Vertaling vanuit het Engels: 
Hannie Rouweler

Questa volta...

Questa volta,
quando senti la pioggia che cade sugli alberi spogli da un cielo di bronzo
e le file di corvi tutte gialle
ti chiedi
perché c’è un albero solitario?
in un parco vuoto, solitario in decomposizione giorno per giorno.
Perché te ne interessi?
Forse perché ti ricorda il tempo passato
e ti senti più vecchio che mai
come un uccello solitario abbandonato quando arriva l'inverno
e per lui sopravvivere è l'unica possibilità.

Questa volta,
quando i tuoi pensieri sono sparsi
e la tua faccia non mostra altro che tristezza
dai colori sbiaditi è rimasto il tatuaggio sulla tua pelle sporca.
Questo accade quando senti il tocco della scorsa stagione
questo ti ricorda le lunghe notti stellate.
Tutto ciò rende il tuo spirito blu.

.... quando il tempo passa
Puoi vedere solo un arcobaleno che ti guarda
sul vetro acrilico di una vecchia chiesa.
Puoi solo sentire i sussurri dei monaci mentre vanno
ma non puoi sentire la campana.
Cosa significa?
Ti senti come una vecchia statua abusata con le braccia incrociate
aspetti che i tuoi peccati siano perdonati.
Se solo fosse stato così facile.
Ma no, i tuoi demoni consumano la tua anima ogni giorno.
I tuoi occhi subdoli e disgustosi guardano solo una cosa
la solitaria, l'innocente santa Maddalena.

Traduzione a cura di Claudia Piccinno

Përhumbje

Mendimet thinjen shtrëngatave të qiellit
përhumbjes së një shtjelle kreshpëruar lartësish,
aty ku vdesin të verbrat vetëtima
në zjarr e shkrepëtimë djegur flakërimë.

Ka kohë që honet derdhin nxehtësinë
nga poret e djersitura të eshtrave të tokës
dhembjen e saj në kapilarë të padukshëm
lëvrirë e lëvrirë klithmave të kohës.

Dhe ne foshnjarakët me sy drejt qiellit
përunjur harqeve që prekin kufijtë
e dy botëve ndarë para nesh kaq frikshëm 
nga një zot i plotfuqishëm me skeptër në dorë.

Poltronet dridhen e deti egërsohet
me dallgë të furishme bregun e përpin
dikur një urë që lidhte pafajësinë
përmbytet sot tallazeve psherëtimë.

S' di...! 

S' di pse një portret rishfaqet horizontit
ashtu mugëtirës së kohës që kalon
pa ngjyra të ndezura
krisur beftësisë,
së një kujtese të hidhur,
që memorien shkallmon.

S' di pse sot më tremb kaq shumë
kjo fanitje fytyre gjer në drithërimë,
sy që përshkojnë të fundit ind
e zjarr i endur
në më të fshehtin shpirt.

Ndoshta është kohë e vjeshtës që shkoi
me fluturime lejlekësh humbur largësi
regëtimë e çmendur paskohës shkuar
e përhumbje mbetur
zërit psherëtimë.

Ajo nuk ishte një Helenë e ardhur,
që botën të trazonte e një Trojë të digjte
ishtë thjesht një grua e zakonshme
që nderej nën yje
e flakë shkrepëtinte.

S' di pse sot më erdhi kaq pranë
e dhimbje nga dhimba e saj unë marr
ajo nuk ishte Venus që shndrinte,
por diritë nga drita e më të skajshmit terr!

Deti 

O det,
ti që shfryn gjithë dhimbjen e tokës
e ngre dallgët stuhi
krifë e një kali të çmendur,
apo flokë të thinjura trazim.
Përplasur oshëtimash të largëta
e kthyer pas shkumëzim
larë në sytë e një nimfe
panteon i ngritur madhështi!

O det,
rremat janë gjurmët e tua
vozitur në dhimbje shekujsh
endur përherë ishujsh të panjohur
pritjes së gjatë circesh.
Bukurisë hyjnore avitur
e harpës që ëmbël të fton
në lakun e fundit të dhimbjeve
agonisë që trupin mundon.

O det,
ti që përngjan me zemërimin e hyut
dhe paqen e kërkon vertëflijim
diku rrëmben lotët e një gruaje
e mbush të frikshmen thellësi.
S' di çfarë fsheh pikëllimit tënd
e çfarë velash të bardha fundos
harta të vdekura errëtisë tënde
humbje të mëdha dashurish.

Shoh gjatësinë tënde të lodhur
e britma heronjsh endur
lundërtarë të fatit përpjekur,
që bregun e parë të takojnë.
Atë breg që lidh dy botë
e një ylber të vetëm kapërcen
koloritë ngjyarsh të pafundme
tretur shiritash pa fund.

Zërin tënd mërmërimë
në gjuhë pulëbardhash rikthyer
regëtimë e përvuajtur ajrit
në një cep të harruar vështrimesh.
Shtegut të braktisur kohë
e honesh të gremisura poshtë
portave të hapura Poseidon
mbretërisë së më të fundmit zot.

O det,
trup e shpirt i një sirene,
që derdh mijra kupa hidhërimi
e ngre dallgë të përbindshme tundimi.
Zgjati kufijtë e valëve të bardha
bregut që pret hapin tënd.
Të vetmin çast gjurmënjohje;
një valë në stërkala kthyer
ranishtes shuar në mall.

O det,
gjer ku shkon kufiri yt
horizonti që fsheh të pathënat e mëdha
magjia që sytë larg i përhumb
mistizmit që zhyt në të tjera mendime,
mëngjeset që lindin në mijëra verbime
e vdesin mbrëmjes në të fundit perëndime.

S’ di pse fanitja jote më drithëron
e zemrën shkrin në të fundit kufi
aty ky dallgët kumbojnë klithjen
e të vetmit zog fluturim,
një albatros që krahët shpalos
zemërimit tënd oshëtimë
luftës mes qiellit e zotave
zbrazur në flakë dhe rrufe.

Derdhur mes lotëve të Eratës 
për kupën e rrëzuar në gji
shenjës së vetme të njohjes
e humbur në më të errtin ngjiriz,
kërkuar verbërisë shpirt
mes floknajës shtjellë përlyer
dhimbjes që s’ njeh cak
ngritur tajfun shkëmbinjve.

Një *Kaliopë të vështron nga lart
e sytë ngjyen në blu
aty ku shiritat ndrijnë
në të kthjelltin diell reflektim
e një *Euterpë që vdes e ringjallet
lirës së Orfeut nga larg
pasazh i Melpomenës së çmendur
mbrritur kaq zhurmshëm tek “Unë”.

Një *Tetis ka flakur kurorën 
për birin e mbetur prore
në një Trojë që digjet zjarr
e një Helenë që rikthehet pas,
për një Odisë që rend me dekada
e një Penelopë që pret e pret,
harkun e unazës përshkuar
dashurinë e përhumbur rikthen.

O det,
ti që shfryn gjithë dhimbjen e tokës
e ngre dallgët stuhi,
nëntë muza dhe nëntë anije i përmbyte
për të fshehur të ethshmne mëri
e sot qindra jetë të pafajshme
enden shpresave të vdekura
mbretërisë tënde egërsi
e krenarisë ngritur në qiell.

Nuk është falje që ti e mëshiron,
as orakull që ty të sundon,
je majë ajsbergu acarit më të ftohtë
valë përmbi valë rrudhosjes glob
dhe e kaltra ngjyrë shpirtit njerëzor.

Toka

Hapësirë qe ngrihet kufijve të diellit
dhe sy që shikojnë në horizont
të mundin muret e vetvetes të shembin
e të shkelin mbrujtjen e gjakut të vet,
derdhur marrëzisë së endjes njeri
kufijve të etshëm, Unit
zotit që lufton me flakë e zjarr
shkrumbuar e ringritur sërish mbi hi.

Shtjella tymi mbeten pas
e pluhur harrese mbi atë çfarë shkon
britmat përhumbin tisit mjegull
në klithje shekujsh rikthehet jehonë,
gjurmë shenjash mbërthyer në shkëmb
prangave të shtrënguara gjer në dhimbje
diku në luftë me kryehyjnitë
e diku kryqëzuar mëkatit të vet.

Si kalorës rishfaqet horizontit larg
dhe një shpes i avitet rrotull
një centaur fle kufijve të durimit
e një flakadan ndrin territ të mendimit,
një skeptër kryqëzon fatin
e një dorë kërkon mëshirë
një i përbetuar zbret shkallët e ferrit
në më të thellat kate mistike.

Tronditen e thyhen portat harresë 
pluhurosur eshtrave të mbetura
skeleturë e kohëve moderne
pas mejgullave të thinjura kohës
e rendin e rendin hapat
në portrete e fytyra snfiksash
diku përbetuar shenjtërive
e diku mallkuar besimit.

Një tjetër diell përdrit
e një tjetër rreze shkëlqen
një agim që zbardh të nesërmen
në trajta shkruar hieroglife
shenja dhe kufij mosnjohje
paditurisë së tij arsye
viganit që shemb malet
e ngre fortesa në qiell.

Ja toka e humbur e etërve
mbytur turfullimit egërsi
valë të përbindshme fundosën
një jetë që ngrihej përjetësi,
e shkëmbinjtë mbetur vetmimtarë
shkumëzojnë dhimbjen herezi
në copëza të harruar ishujsh
e rrëfimesh të të verbrit njeri.

Shtrëngohet harku Hermesit
shigjetën sa më larg të çojë
një jetë të shtrijë në tokë
e një kurorë të vendosë në kokë,
jetët të falen radhë
për theroin të bëhen fli
dielli të lindë perëndimit
e nata me sy të agimit.

Flokët shkul endacaku
e lira nis vajtimin
rrugëve që shkretojnë fatet
poshtë qemereve derdhur sërish,
në të fundit akord muzike, 
një britmë ‘tingull më shumë
një qytet përpirë nga flakët 
e zotat që klithin marrëzinë.

Bukuria prehet atje
në të fundit pus të shpirtit
sy që stërgjaten honit
e mbytur më pas mallëngjimit,
rendur pas si hije
tunikës që zbardh qiejt
dritë përmbi dritë ndriçuar
e dhimbje përmbi dhimbje mallkuar.

Toka, hapësirë e pafund,
por dhe fshehtësi e gjithë botëve
kate e nëkate banuar
nga njerëz dhe shpirtra harruar,
aty ku jeta ndan 
dhe vetë përjetësia ndrin, 
si në mure legjendash 
mahnit e pëherë thinj.

Vdekatarët kapen pas një shenjti 
në sytë e atyre që jetojnë
përmes të shkruarave mbetur
në një fjalë, a gdhendje në mermer
dhe ngrejnë më pas perandorinë
e atij që nëshkroi historinë
një heroi që vdiq ndër duar
kupës së argjendtë helmim.

Dhe prapë koha rikthehet
tek i fshehti tis mjegullimë,
ku e nesërmja gërmon pa reshtur
belbëzimit papiruse enigmë,
për atë që detin përpiu
e një mit së fundmi gjunjëzoi,
për atë që rrëfehet në heshtje
shëmbëlltyrës së tij ngadhënjim.

Toka, eshtër që ringre në këmbë
trupin e sfilitur përpjekje
që rrëzohet e si Anteu e ringrihet
fasadave dhe pamje kolosësh,
marshuar shekujve të tij
dhimbjes dhe egos krenari
majave që qiejt sundojnë
e rrënojave, në të fundit thellësi.

Dhe vazhdon kënga e përhershme
simfoni e vdekejes së një legjende,
diku mbetur tatuazh në trup,
diku depërtrtuar gjakut të brishtë
e shtatë kate zbret Dante
yllin e përbotshëm të gjejë
nga më të fundit humnera të tmerrshme
Beatriçen e tij të rikthejë.

Ohh! Angështimi i dhimbjes në gji
dhe zemrës që rreh pa kufi
për atë që të nesërmen trazon
e kufijtë pamundësi kërkon,
për atë që botës i besoi
dhe një tjetër diell ndriçoi,
për atë që kornizash hije mbeti
gërmash e fjalë herezi të kohës.

Tek e tista mjegull e verdhë
ngjyros muzën e ngrysur poeti
për anijet qe treten të largtit perëndim
dhe puthjet e zjarrta valës turfullim,
për krrakitjen e korbave në të fundit përcjellje
atje mes qiparisave, që heshtin e heshtin
dhe fryma e fundit, si një psherëtimë
trokthit të vetmuar, humbur mes pluhurit.

E prapët toka mbetet aty
në pritje e përcjellje të mbrujtjes së vet
shpagur gjakut të atyre që derdhën 
e ngritur triumf epokës së re,
lulëzuar përherë ngjyrimit të egër
fshehur sot thellë mes nesh
për të treguar kufirin imagjinar
që ndan kaq frikshëm hapësirën tonë.

Qielli

Kjo kupë qiellore që ngrihet përmbi ne
është universi ku shpirtrat fluturojnë
flatrave të bardha tisit të kaltër
e krahë korbash natës errëti,
rendin ashtu, largësisë pa fund
hapësirës që s' di të ndajë kufij
engjëj e demonë në luftë të përjetshme
për të vetmen rreze që botën e ndrin.

Zotat shikojnë nga poltonet më të larta
frikshëm betejnë që shekujt sundon
diku mes zjarrit e flakës kometa
e diku në lotët e dhimbjes mjegull,
ashtu egërsisht e thonjzhveshur
për të rrëmbyer trofeun e fundit kozmosit
blatuar shenjtëve të rinj ringritur
nga më i etshmi sundim përpjekur.

E brishta dritë zbret syrit hyjnor
të shndrijë të vetmin shikim engjëllor
rishfaqur kupolave që mendjet mbërthen
e lutjeve të heshtura për atë çfarë shkon,
se i fundit rrëfim trupin do shërojë
nga mëkati i lindjes që ditën e zgjoi
të përjetshmes jetë falur qetësi 
portave të vetme, hapur pafajësi.

Dhe ja retë përhapen tisit të zbrazët
të mbjellin lotë e dhimbje pa kufi
të shkundin memorien kohë që endet,
si barka në më më të egrën stuhi
e ashtu profond shkrepëtimë e zjarr
të djegin kurmet që shkrihen në hi
e më pas përhapur mjegullës pluhur 
orbitave që s’ dinë të njohin kufij.

Ja krahët që zgjaten kaq shumë
për të sjellë të bardhën ditë të re
fluturuar papushim në flatra shprese
e mbledhur së fundmi hijesh perëndim,
që muzgu të bjerë përskuqur ngadalë
e nata të dergjet shpirtrave fli
aty mes zjarrit e akullit që shkrin
në më të etshmen jetë çmenduri.

Engjëj e demonë përplasur etshëm
ngritur zhurmshëm memories heshtur
e shpirtra të endur endacakë
kapur dhimbshëm pas qiellit gri,
betejës hershme për jetë a vdekje
altareve më të larta mendësi
në sy që pikojnë gjakun e hidhur
e përulur në gjunjë shenjtësisë së tij.

Jetët shemben e ringrihen sërish
pezmit të faljes, rrënojave të reja
që dora skeptër të zgjatet sërish 
e tajfun të ngrihet shpirti i tij
pastaj kristali blu, një ylber
spektër i ngjyrave, urë mes brigjesh
të lidhë të sotmen dhe nesërmen e madhe
rrugëtimin pafund shtjellave njeri.

Psalte të pafundme shkruhen heshtjes tënde
frymë nga më e lartë frymë në harrim
vegjëli që drejt teje përunjet denjësisht
e ngadhënjim ngritur mbi tëndin besim,
të mundin kafazet e tyre të shkallmojnë
e me tjetër dritë botën të ndriçojnë
të hapin ditaret e kaltra të qiellit
e statujat obelisk të shndrijnë lirinë.

Por ja atje, mes qiej e rrufesh
të frikshmit demonë shpirtrat miklojnë
një Adam nxitin që mollën të kafshojë
e një Eve trupin ia tundojnë 
e tërë bota rrjedhë të ndryshojë
përjetësia bëhet eter
ajër mbytës që vdes mëkatarët
në pluhur i kthen dhe nga pluhuri, po i ngre. 

Ngjyra që botën imagjinare pikturojnë
të tjera sfonde shafaqur për çdo herë
një perde bie e aktrimi mbaron
një tjetër hapet e tragjedia fillon,
me sy nga më i lashti orakull
që psaltin e shkruar të deshifrojë
fatin e shkruar në mund të lexojë
e mëngjesin tjetër verbimi ta zgjojë.

Vizione të thyera në krahë shtegtimi
hapësirës pa fund, rrugëtimi i tij
të thyejë prangat e shekujve shkuar
e mure të reja të ngrejë sërish,
të rendë, të rendë, të ikë sa më larg
‘unin e tij, në mund të braktisë
vetveten e burgosur nga kthetrat të shpëtojë
e në krahë engjëjsh përjetë të flutrojë.

Më jep një natë!

Më jep një natë, nga i yti gjumë
ta bëj jetën, dritë fluturim,
të zbres dritares, kur ti ëndërron
e pastaj të vdes, të zhdukem errëtisë!

Më jep një çast, të vetmen dëshirë
që unë të kuptoj, se jetova një ditë
e ti me sy fshehur nëpër mjegull
të derdhesh dhimbjen, lotit mallëngjim.

Më ler të fshihem flokëve dallgë
aty trishtimin tim të derdh
dhe gjithë maraz i kësaj bote
të bëhet shelg, përkulur në tokë. 

Më ler të shkoj eterit të ftohtë
si grimcë e heshtur, qiellit gri
e rrudhat të shtohen memories kohë
për atë që u shua, si i fundit yll.

Give me one night 

Please, give me one night from your eternity 
So i can finally rest in peace 
So I can stalk you forever while you dream 
I'll be dead, gone , forever 

Please, give me one moment , my only wish 
So i'll know I lived for one reason 
For your hidden eyes ..., lost in shadow full of sadness
I beg you , open your heart , give me your pain , give me your tears.

Please , let me hide beneath your loosen hair 
To forget my sorrows and join your pain
I found my place in this crazy world , and it is next to you 
The only reason why I didn't feel worthless.

Please let me follow the paths that lead to your frozen heart 
A mysterious quiet place 
But our time has passed as my wrinkles are showing
And you are becoming nothing more than an extinct star.

Dammi una notte!

Accorde-moi  une nuit

S’il te plaît, accorde-moi une nuit de ta vie éternelle
Pour que je puisse  enfin me reposer en paix
Pour que je puisse te suivre partout pour toujours lorsque tu rêves
Je serai mort ,  je partirai , pour toujours

S’il te plaît , accorde-moi  un instant , mon seul désir
Pour que  je puisse ressentir ma seule raison de vivre  
Pour tes yeux cachés …perdus dans l’ombre toute triste
Je t’en supplie , libère ton cœur , donne-moi ta peine,
donne-moi tes larmes.

S’il-te-plaît laisse-moi  me perdre dans tes cheveux desserrés
Pour oublier mes  peines  et de s’unir à ta douleur
J’ai retrouvé ma place dans ce monde fou, et elle est
à côté  de toi
La seule raison qui m’a valorisé.

S’il te plaît laisse-moi poursuivre les chemins  menant à ton
cœur tout gelé
Un lieu mystérieux et tranquille 
Mais notre temps a passé  démontrant mes rides
Et maintenant tu n’es qu’une étoile disparue.

Transcreation in Odia -Swapna Behera

Fatin kurrë se kam besuar!

Fatin kurrë se kam besuar
dhe fati kurrë s' më ka ngarë,
me zotin punët i kam stisur
dhe pse pas dere, e shoh të ngratë.

Në emër të zotit ty të them
dhe pse ligj nuk di të shkelësh.
Unë s' kuptoj, veç libra e poema
dhe pse tek ty shpirtin le peng.

Ç' të flas më tepër, kur koha është mund
dhe vlerë nuk kanë shkarravinat e mia,
atje një kapele mbron ligjin me zjarr,
këtu një penë, ngjyros një mëkat.

Fatin kurrë, se kam besuar
tani kurrësesi, jo më
atje një hije vesh pushtetin
këtu një poet që e shpërfill gjithnjë.

Unë jam *Teatri

Thonë se personazhet e mi janë mbledhur
e bashkë me ta dhe makthet e tyre,
si hiena endeve themeleve,
ngulin dhëmbët tinëz e duan të më rrëzojnë.
E dinë veten të plotfuqishëm,
harrojnë që perënditë vetë i zbrita 
shenjt ngë shenti i tyre më ngriti,
një kurorë dafine nga vetë Zeusi.

Nuk janë personazhe të Eskilit,
ata kanë fluturuar kupës që ndrit qiellin
janë shtrigjër të zbritur nga Salemi
e kudo që shkelin mbjellin veç mortje.
Unë qëndroj me dyer të hapura
shtëpi e shpirtrave në përjetësinë kohë
portat e mia jane diell
dhe gërmat e mia drithërojnë mbretër .

Sa shumë kanë ndjekur gjurmët e mia,
sa gaz e lotë mbjellur pa fund,
sa përvajshëm e qeshur kanë ndërruar fyryrat
dhe unë përmendore përherë aty,
por sot kërkojnë rrënjët e mia,
që pleksen bashkë me vetë njerëzinë
të më rrafshojnë nuk ndjejnë të nginjur
ethshëm urrejtja gjer në herezi.

Unë jam teatri, memoria e kohës
që shkon e vjen, por shpirtin le aty
Jam Eurupidi që pas kam erenitë
e të sosur kurrë s' kanë marrëzitë,
jam Shekspiri,që po më vrasin makbethët
por dhe Molieri, që tartufët e ndjekin 
jam tempull i të gjithë zotave
dritë e hedhur përmbi errësirën.

***

Këtë mbrëmje,
ku shiu u rikthye sërish
asnjë zë nuk dëgjohet jashtë
veç vështrimit të mjergullt
derdhur si gjithmonë rrugës së boshatisur,
pa asnjë frymë.
Një hije e zbehtë varet në konture të errëta
dhe një frymëmarrje,
dihat regëtimën e pikave të nemitura
pas gjetheve pritje,
që akuareli natyrë
po i vesh, për ti rrëmbyer tjetër natë! 

Legjendash rikthyer

Ky kumbim që vjen nga trazimi det
është dhimbja dhe shtrëngata e tij
për stuhitë,
përplasur shkëmbinjve, 
që dot një shteg nuk e gjetën
ditës së pritjes,
përhumbur mantelit tërhequr zvarrë
ranishtes shkretuar
nën regëtimat e fundit të pulëbardhave
anijeve të harruara.

Ky det pëshpërin zëra të panjohur
zemërimin e hyjnive
që kurorat flakën për lotët e nimfave
mermerizuar sot në stautja 
përmendore të vetë dritës jetë
në gjysma papirusesh shkruar
e legjendës së ringjallur kthyer.

Ky det fsheh tallaze të mëdha
gjurmë dhe hapa sublime
drejt buzëqshjes së mbetur pezull
ajrit ligështim
mbrëmjeve mistike,
ku një dorë zgjatej ëndrrave të befta,
frymës shndërruar në floknajë ere
zgjuar shembjes së yjeve
meteorit djegur amshim
e memorizuar
në më të thellin shpirt.

Ritornato dalle leggende

Kupa e verës

Në kupën e verës, shoh ngjyrë të tjetërsuar
e bardha hijëzohet në gri dhe e kuqja zverdhet si vjeshta
Sytë e mi nuk përshfaqen më aty
Aroma ka humbur shijen e jetës.

Brenda saj ka dhimbje të fshehur,
që heshtas ndër vena lëvrin,
ka dhe shformësimin e trajtave të sjellura
copëzimit të kristalit flakur zemërim.

Nuk shikoj më dashurinë e përflakur aty
as hieroglifet buzë mbetur shenjë e përjetshme, 
veç një qelq i akullt që ndrin tinëzisht
dhe lëngu i athët, që trurin më mpin.

Vetminë tonë kurrësesi nuk do e thyejmë
si gjithmonë, harruar mbi skrivaninë e shkrimit
unë përhumbur gërmave pa fund
e kuptimeve të thella, që dot si arrijmë.

Ne do qëndrojmë të lidhur, po njësoj
Ti si trofe i fituar, dhe kupë e shenjtë
Unë mbetur përherë shijeve të vjetra, 
Pak gjak, nga gjaku yt i derdhur.

Pa kthim

Ai tren që ty të ndyshoi stacionin nuk ka më kthim pas,
ka humbur në qytete të tjera e të tjera shpresa mbart sërish.
Udhë e hekurt është
vijëzime që shkelin blerimin e dikurshëm
dy nyje që stërgjaten memories
e humbasin gjithmonë në të tjera degëzime.

Mos e kërko më në flladin e pyjeve të largëta që dikur ledhatonte,
ndoshta fjalë të pakuptueshme shpurpuriste në vesh.
Ai zë tashmë u shndërrua në fishkëllimë lokomotive
që shpesh gjumin të trazon
dhe ti një ëndërr të vetme,
në flokun e bardhë të borës e kërkon.

Të lexoj çdo thinjë !

Të lexoj çdo thinjë nëna ime,
nga syri i pagjumë,
kur në vatër thurje trikot,
veshjet e vetme për dimrin e gjatë,
që pas pragut priste.

Të lexoj dhe mendimet e tua,
shkuar në rruaza tespie,
për vitet që shkove në thëllimin mot,
përherë me dyer të hapura,
aty ku miqtë të thërrisnin kryezot!

Unë të lexoj ndryshe,
se ndryshe është dhe shkëlqimi yt,
një rreze drite hedhur mbi agimet e mia
dhe një mall,
që si shalli mbi supe më rri.

Të lexoj nëna ime,
atje, bregut ku nën lis qëndron
tek ndjek gjithë erërat e veriut
me sy nga përtej rruga,
duke pritur e pritur si gjithmonë! 

Tjetër ngjyrë

I shikoj në sytë shkrepëtimë
rrufetë e mbledhura nga skeptri i Zeusit,
që qiejt ndezin
në ura të zjarrta
brigjesh të largëta valëzuar nën vello resh të bardha
dhe drithmë toke,
zgjuar në agimet e amazonave
endur ishullit të humbur,
kufirit të një deti që vesh qiellin
në ngjyra të hijëzuara.

Pastaj gjurmë,
të asaj flake,
në trungun e një peme të lashtë,
sa vetë jeta,
djegur territ për më shumë dritë,
shpirtit të sflitur mundimit
për të prekur
e ndjerë të vetmin eliksir.

Dhe vështrimi shtegtuar horizonteve
për të nisur tjetër rrugëtim,
lindjes ardhur me gjurmë dielli
e perëndimit fshehur pas një ylli
ditënatës,
kozmetikës natyrë,
ku një e fshirë ngjyre,
botën e vdes e tjetër rilind!

***

Shiko larg, njeri
ngjyrës së verdhë që vesh fushat me grurë,
draprit që korr bukën e së nesërmes
e vendos një zemër mbi tavolinë
përulur gjer në hirësi,
për atë që mbrujti mirësinë
dhe zgjati mundin e shpirtit tek ty!

Poems by Agron Shele

ON THE LAKE SIDE

Autumn would forget the lake, but not me.
I arrived always near you,
In bare foot,
Feeling more your warmth

Below the knees are dropping the waves,
Shaking, whispering;
They are looking again on the other side,
Are extinguished in the deep darkness

Doves escaped,
Humans did the same,
Only the voice of diamond doves
And my lonely steps.
(Memory is written in papyrus,
In order to refresh the past memory…..)

Extension of exhausted waves,
A dawn over your glass,
Shining ribbons, cut,
Thoughts that depart far away,
Thoughts that are never going to stop…

UZ JEZERO

Jesen bi zaboravila jezero, ali ne i mene.
Uvijek sam ti dolazio blizu, 
Bosih nogu,
Tako sam više osjećao tvoju toplinu

Valovi bi se spuštali,
Tresli, šaptali;
Gledali bi opet na drugu stranu,
Nestajali u dubini tame

Golubovi su pobjegli,
Ljudi su učinili isto,
Jedino glasovi dijamantnih golubića
I moji osamljeni koraci.
(Sjećanje je zapisano na papirusu,
Kako bi se stara sjećanja vratila…)

Nestajanje iscrpljenih valova,
Svitanje preko tvoje čaše,
Sjajne trake, rez,
Misli koje odlaze daleko,
Misli koje nikada neće prestati…

MY MUSE

My muse!
What beauty do you hide inside sunsets?
What dreams resurfaced beyond freedom?
What song is playing through an abysmal terrain?
What rays is it demanding in the darkening evenings?

My Muse!
Remained on top of a silent abyss,
I am attacking silence through a dissolved eternity.
Everywhere I see an elderly dusk
appears on any corner a revitalized sunrise.

My muse!
Years and grey hair just like giant rocks,
Are whitened in hidden clouds.
Carved soul from a dried pen,
Is shaken, torn apart, away in the unknown.

My muse!
Perhaps you arrived as punishment within drunkenness
Or as a shivering game of dizziness?
I breathe girl’s eyes hidden in you
And tears returned into a topaz.

My muse!
As a blessed breath pressing in forgiveness,
Since we awoke as poets in a sun rise.
Peaceful Sun sets brewing
Days are going faster with a fast track….

Moja muzo!

Moja muzo!
Ostao sam povrh tihog ponora,
Napadam tišinu kroz otopljenu vječnost.
Svugdje vidim kako se postariji suton
Pojavljuje u svakom kutu ponovno oživjelog izlaska sunca.

Moja muzo!
Godine i sijeda kosa su poput divovskih stijena
Pobijeljeli u skrivenim oblacima.
Izrezbarena duša iz isušenog pera
Protresena je, rastrgana i otišla daleko u nepoznato.

Moja muzo!
Možda si se pojavila kao kazna zbog pijanstva
Ili kao drhtajuća igra vrtoglavice?
Dišem s tvojim skrivenim očima djevojke 
A suze se vraćaju natrag kao topaz.

Moja muzo!
Kao blagoslovljeni dah koji dijeli oprost
Jer smo se probudili kao pjesnici s izlaskom sunca.
Mirno Sunce vrije,
Dani brže prolaze na brzoj stazi….

YOU WERE LOST

You were lost completely unexpectedly
in the intersection of roads,
without lights,
not even green lights with the colors of poets
you were lost through the clouds of thoughts
dissolved after the suffering screams of soul.

You were lost in the stars a thunderstorm of the west
Dreams that are meek on angel looking wings
A phantasm of peaks that touch fantasy
Of fiery loves,
That darkness suffers.

You were lost deeply in the sea’s blue color
And through tornadoes that shake lives
A tip of the iceberg that that touch the
…..And of fates,
Beleifs of desires that are sinful to anyone.

You were lost in the first depth of winter
Icebergs of feelings frozen in the park,
…..decorating the childish life without luck
From pain
And the cold is frightened with sadness.

You were lost deeply in view
From eyes that touch endless horizons,
Eyebrows that are tired from the days of waiting
And the last tears
Glassy crystal washed by sadness

Lost misunderstanding a life of abandonment
Of scenarios of symphony of pain
Of times that have gone swiftly without notice
Turbulent over feelings
Living under worry

You were lost in the shelves of writing books
And of the ink that is erased this forgiveness
Waves of words burned in passions
Waves of words burned in love.

IZGUBILI STE SE

Izgubili ste se potpuno neočekivano
Na raskrižju puteva,
Bez svjetlosti,
Čak i bez zelene svjetlosti u bojama pjesnika,
Izgubili ste se kroz oblake misli
Otopljenih nakon bolnih vriskova duše.

Izgubili ste se među zvijezdama grmljavine sa zapada,
U snovima krotkim pred krilima anđeoskog izgleda,
U fantomima vrhunaca koji dodiruju maštu
Vatrenih ljubavi, 
Tamo gdje tama pati.

Izgubili ste se u dubinama plavetnila mora 
I u tornadima koji tresu životima
Na vrhu ledenog brijega koji dodiruje modrinu
…. I u sudbinama,
Vjerovanjima i željama koji su za sve puni grijeha

Izgubili ste se u prvoj dubini zime,
U ledenim santama osjećaja smrznutih u parku
Bolom ukrašavajući djetinjasti život bez sreće, 
U hladnoći preplašenoj tugom.

Izgubili ste se u dubokim pogledima
Očiju koje dodiruju beskrajne horizonte,
U obrvama umornim od dana čekanja
Iu posljednjim suzama,
Staklenim kristalima ispranim tugom.

Izgubili ste se u nerazumijevanju života napuštanja,
Umorni od scenarija simfonije boli,
Od vremena koja su prošla brzo bez najave
S burnim osjećajima
Životom u brigama.

Izgubili ste se na policama rukopisa knjiga
I u tinti koja je izbrisala opraštanje,
U valovima riječi izgorjelim u strastima,
U valovima riječi izgorjelim u ljubavi.

Translated from English into Croatian by Vesna Španić

Poem by Agron SHELE

We poets!

We poets!
…of the word and pain of earth.
Active in turbulent days.
Birds of a thunderstorm are raised suddenly.

АГРОН ШЕЛЕ

Роден е на 7 октомври 1972 во селото Лескај, во близината на градот Пермет, Албанија. Автор е на следните литературни творби: „Чекорите на Клара„(роман),„Зад теминото перде„(роман, „Погрешна слика„(роман), „Девствен премиња„ (поезија), и „Есеј-1„. Агрон Шеле е едновремено координатор за Меѓународната Антологија „Отворена Линија – 1„, „Пегазиада, Отворена лиинија – 2, и списанието АТУНИС (бр.1,2,3,4,5,6,7,8)„. Член е на Здрушението на писатели на Албанија, на Светската организација на Писатели, во Охајо, Соединтетите држави, Поети на советот, WPS , светското Адрушение на Поети и Преседдател на Меѓународната поетска Галаксија „Атунис„.Објавуван е во бројни весници, како национални така и меѓународни, како и во бројни светски антологии: Алманах 2008, Светскиот Поетски Годишик 2009, 2013,2015, Вториот Генезис -2013, Kibatek – 2015 – Италија, Keleno –Грција, итн. Актуелно престојува во Белгија и продолжува да го посветува своето време и творење објавувајќи литературни творби со универзални вредности.

ОВОЈ ПАТ…

Овој пат ,
Кога ќе го слушнеш дождот како паѓа од бронзеното небо

врз соголоните дрвја
И редови  гаврани  жолти
Ќе се запрашаш
Зошто само едно дрво стои
Во празен парк и од ден на ден осамено гние?
Што ти е гајле?
Можеби затоа што сето тоа  сеќава на времето што минало
А ти се чувствуваш постар од кога било
Како осамена напуштена птица кога доаѓа зима
а преживувањето останува  единствениот избор

Овој пат ,
Кога  мислите  ти се загубени
А твоето лице не покажува ништо друго освен  тага
Избледува и  тетоважата на твојата валкана кожа
Кога ќе го почувствуваш допирот на последната сезона
Тоа е она што те потсетува на долгите ѕвездени ноќи,
И го претвора твојот дух во сино

…. кога времето минува
Може да се види само виножито што ѕирка од старата црква
Акрилното стакло
Можеш да ги чуеш само шепотот на монасите додека одат
Но, не можеш да го чуеш ѕвоното
Што ли  значи тоа ?
Ќе се почувствуваш како стара злоупотребена статуа

со прекрстени раце
И чекаш да ти бидат простени гревовите
Само да беше тоа  толку лесно!
Но, не, твоите демони секојдневно ја трошат твојата душа
А твоите одвратни обѕирни очи само гледаат

во една работа
Само во девствената света Магдалена.

НИКОГАШ НЕ ПРАШУВАЈ ПОЕТ!

Никогаш не прашувај поет за дневната светлина,
Зошто зората рано се буди
Зошто сонцето те убива со својата топлина
Како можеш да ги видиш преостанатите патишта во минатото  што еднаш ти ги напушти
Онаа визија кога твоите очи почнуваат да блескаат, а ти се чувствуваш поживо од било кога

Никогаш не прашувај поет за деновите што минуваат во најдлабока темнина исполнета со сожалување, осамената месечина како се дави среде езеро целото разгорено од  пламенот на падната ѕвезда
како постојана сенка на покајана жена

Никогаш не прашувај поет зошто е светот тажен
Како неговата болка го носи името на есента
Како паднат ангел изгубе во светот во којј не може да се вклопи
Неговите парчиња се разенесени наскеде насекаде а ти  не можеш да го слушнеш неговиот вресок врежан како

поглавје во тажна книга

Што е најважно, никогаш не прашувај поет за љубовта
Ќе ти го скрши  срцето,
протекува како грев над виножитото полно со бои
Самоубиствени времиња блескаат од невини духови и богови срушени за вечност.

МУЗО МОЈА

Музо моја!
Каква ли убавина  криеш во зајдисонцето?
Какви соништа се појавија над  слободата?
Која ли песна се игра низ бездната ?
Кои ли тоа зраци се бараат во најтемните вечери?

Музо моја!
Останата на врвот од тивката бездна,
Јас ја напаѓам тишината низ распуштена вечност.
насекаде го  гледам најстариот самрак
се појавува на секој агол од новото изгрејсонце.

Музо моја!
Години и сива коса баш како џиновски карпи,
Се белеат во скриените облаци.
Резната душа од исушено пенкало,
Потресен, раскинат, далеку во непознатото.

Музо моја!
Можеби си пристигнала како казна во пијанство
Или како треска од  вртоглавица?
Ги дишам очите на девојките скриени во тебе
А солзите ми се вратија во во боја на топаз.

Музо моја!
Како благословен здив што притиска во простување,
Бидејќи се разбудивме како поети во сонцето.
Мирното Сонце подготви  живот за вриење
Деновите одат побрзо со брза песна …

МОИТЕ СОНИШТА СЕ ТАМУ

Моите соништа се таму,
Исто како илјадници санти мраз во бескраен океан.
Умот продира низ целиот лет,
Во другите небе, патувања “бескрајни”.

Моите соништа се таму,
Во пролетното небо, со безбброј ѕвезди
Парчиња чувства превираат во душата
И  магичното го претвотаат  во покривка.

Моите соништа се таму,
Исто како и белеењето на светлината на зајдисонце.
Со копнеж на есен во градите
И … капки на дожд – жалење.

Моите соништа се таму
Надвор од божилакот,  боите на мислите;
Белиот ден, надежта и среќата,
Рововите извртени, поетски бунт.

Моите соништа се таму
Престорени во прекрасно чувство …
Со поглед заталкан кон темното небо
Граници за дишење – во форма на статуата.

МОЈАТА ТАТКОВИНА!

Мојата татковина!
Исцрпени и страдни до последниот здив
Исцрпени и страдни долж целиот пат до пијаност,
Од тежината на страшното време,
И фаталноста од судирот на народите.

Мојата татковина!
Време на вресоци од вековите,
Подигната над пожари и тврдини од легенди,
Крвави рани на успани маченици
Предизвик за судбината на храбрите.

Мојата татковина!
Извртена од бранувањата на нашите племиња
Лакејците  кренати преку подиуми од болка,
Вознемирен народ долж  патот кон лудоста,
Договор од еретичко време.

Мојата татковина!
Песна на првата птица утринска
Ветер на земјата покриена со зелени цутови
Муза на небото секогаш во модро обоена
Летен цвет што секогаш блеска.

Мојата татковина!
Надеж и молитва на нејните синови
Страдање од светост што се кренала  над слободата
Антички корени на човечка основа
Вечен повик на последен копнеж.

Превод од англиски на македонски јазик Билјана З.Билјановска

Агрон Шеле, Албания-Бельгия

Агрон Шеле родился 7 октября 1972 года в деревне Лескай, город Пермет, Албания. Является автором романов «Шаги Клары», «За серым занавесом», «Неправильный образ», а также сборников стихов «Невинный пассаж», «Вистовые камни», «Редкие стихи» -
двух поэтических голосов Средиземноморья: Агрона Шеле и Клаудии Пиччинно. Агрон Шеле также является координатором международных антологий: «Открытый переулок-1», «Пегасиада», «Открытый переулок-2», журнала «ATUNIS» (№ 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8) и «Atunis Galaxy», «Antholgy 2018». Он лауреат ряда международных литературных премий. Является членом Албанской ассоциации писателей, членом Всемирной ассоциации писателей в Огайо, США, Поэты Мира, WPS, Всемирного Союза поэтов и президентом Международной поэтической галактики «Атунис». Его произведения опубликованы во многих газетах, национальных и международных журналах, глобальных сборниках: «Альманах- 2008, 2017», «World Poetry Yearbook 2009, 2013, 2015», «Второе бытие -2013», «Kibatek 2015» - Италия, Келено-Греция и др. В настоящее время проживает в Бельгии и продолжает посвящать свое время и усилия публикации литературных произведений со всего мира.

Monastery

Bells rang again . . .
Again someone has passed away!
The last words, the only ones . . .
All remained at the monastery.

Монастырь

Как зазвенели вновь колокола,
Скончался снова кто-то в пустыре?
Прощальные, душевные слова,
Останутся теперь в монастыре...

COHESION

Indeed!
How close we were yesterday!
Incredible!
How far we are today!

БЛИЗОСТЬ

Как вероятно!
Как близко были мы с тобой вчера!
Невероятно!
Как далеки сегодня мы с утра!

***
How many broken hearts,
How many deeply grieved souls,
How much tears and how much yearning,
The big crossroad stops!

***
Разбитых в мире сколько их, сердец,
На свете сколько огорченных душ?
А сколько слез, тоски, где их конец,
На перекрестках жизни много луж.

In the lake side

Autumn would forget the lake, and not me.
I arrived always near you,
In bare foot,
Feeling more your warmth

Below the knees are dropping the waves,
Shaking, whispering;
They are looking again on the other side,
Are extinguished in the deep darkness

Doves escaped,
Humans did the same,
Only the voice of diamond doves
And my lonely steps.
(Memory is written in papyrus,
In order to refresh the past memory...)

Extension of exhausted waives,
A dawn over your glass,
Shining ribbons, cut,
Thoughts that depart far away,
Thoughts that are never going to stop..

На берегу озера

Забудет осень озера, не я,
С тобою рядом буду я всегда.
Ходить здесь буду вечно босиком, 
Чтоб чувствовать душой тепло песка.

Бросаются под ноги волны вновь,
Дрожат и шепчут будто о тебе.
Напоминают пылкую любовь,
Погасшую в кромешной темноте.

Оттуда улетели голуби,
И люди те места покинули.
Осталось голос сизых голубей,
И одинокие мои шаги.

О, как длинны разлуки дни, ночи,
Рассвет стоит вновь над твоим окном.
К тебе спешат желания мои, 
Уходят мысли очень далеко.

Не остановятся что никогда…

You were lost…

You were lost completely unexpectedly in the intersection of roads,
without lights,
not even green lights with the colors of poets
you were lost through the clouds of thoughts
dissolved after the suffering screams of soul.

You were lost in the rainbows that wait colors
Infinitely prisms of the sky that is broken
In the broken wings creeks of seagulls
From waterfalls that descend through thousands of dances
A twist of clouds and much dew.

You were lost in the stars a thunderstorm of the west
Dreams that are meek on angel looking wings
A phantasm of peaks that touch fantasy
Of fiery loves,
That darkness suffers.

You were lost deeply in the sea’s blue color
And through tornadoes that shake lives
A tip of the iceberg that touch the blueness
…And of fates,
Beliefs of desires that are sinful to anyone

You were lost in the first depth of winter
Icebergs of feelings frozen in the park,
…decorating the childish life without luck
From pain
And the cold is frightened with sadness.

You were lost deeply in view
From eyes that touch endless horizons,
Eyebrows that are tired from the days of waiting
And the last tears
Glassy crystal washed by sadness.

Lost misunderstanding a life of abandonment
Of scenarios of symphony of pain
Of times that have gone swiftly without notice
Turbulent over feelings
Living under worry

You were lost in the shelves of writing books
And of the ink that is erased from this forgiveness
Waves of words burned in passions
Waves of words burned in love.

Вы были потеряны

Вы были потеряны на перекрестке,
без света
даже зеленые огни не смогли помочь поэту со цветами,
вы потерялись сквозь облака мыслей,
растворились несмотря на пострадавшие крики души.

Вы были потеряны в радуге, которая ждала цвета
которая был сломана в бесконечных призмах неба, 
Как сломанные крылья чаек от струй
водопадов, что спускались через тысячи танцев,
сквозь вихрей облаков и множества росы.

Вы потерялись среди звезд, в грозу на западе
В мечтах, которые коротки как ангельские крылья
Как призраки вершин, что касаются фантазии
Огненной любви,
в которой страдает тьма.

Вы были глубоко погружены в синий цвет моря
И через торнадо, который качает жизни
Кончик айсберга, касался синевы
... судьбы
Верования желаний, которые грешны для всех

Вы были потеряны в первой глубине зимы
Айсберги чувств застыли в парке,
… Украшая детскую жизнь без удачи
От боли
И холода, напуганную грустью.

Вы были глубоко потеряны
Из глаз, которые касались бесконечных горизонтов,
Брови, которые устали от ожидания дней
И последних слез
Стеклянного хрусталя, омытого грустью.

Потерянное недопонимание оставшейся в прошлом сценарии жизни 
симфонии боли
Времени, которое прошло быстро, без уведомления
Бурно над чувствами
В жизни под заботами.

Вы заблудились на полках написанных книг
И чернил, которые стерты из этого прощения.
Волны слов сгорели в страстях,
Волны слов сгорели в любви.

MY MUSE

My muse!
What beauty do you hide inside sunsets?
What dreams resurfaced beyond freedom?
What song is playing through an abysmal terrain?
What rays is it demanding in the darkening evenings?

My muse!
Remained on top of a silent abyss,
I am attacking silence through a dissolved eternity.
everywhere I see an elderly dusk
appears on any corner a revitalised sunrise.

My muse!
Years and grey hair just like giant rocks,
Are whitened in hidden clouds.
Carved soul from a dried pen,
Is shaken, torn apart, away in the unknown.

My muse!
Perhaps you arrived as punishment within drunkenness
Or as a shivering game of dizziness?
I breathe girl’s eyes hidden in you
And tears returned into a topaz.

My muse!
As a blessed breath pressing in forgiveness,
Since we awoke as poets in a sun rise.
Peaceful Sun sets brewing life
Days are going faster with a fast track...

МОЯ МУЗА

Моя муза!
Какую красоту ты прячешь в закатах?
Какие мечты всплыли за пределы свободы?
Какая песня играет в бездонной местности?
Какие лучи требуются в темные вечера?

Моя муза!
Оставшись на вершине тихой пропасти,
Я нападаю на тишину сквозь растворенную вечность.
везде я вижу пожилые сумерки
появляется на любом углу оживленный восход.

Моя муза!
Годы и седые волосы, как гигантские камни,
Отбелены в скрытых облаках.
Вырезанная душа из высушенной ручке,
Потрясена, разорвана на части, в неизвестности.

Моя муза!
Возможно, ты пришла в качестве наказания в пьянстве
Или как дрожащая игра о головокружении?
Я дышу глазами девушки, скрытыми в тебе
И слезы вернулись в топаз.

Моя муза!
Как благословенное дыхание, давящее прощение,
Так как мы проснулись, как поэты на восходе солнца.
Мирное солнце зарождает пивоваренную жизнь
Дни идут быстрее по скоростной трассе ...

Перевод на русский Рахима Карима.

Агрон Шэле

https://sozvuchie.by/poeziya/item/5395-agron-shele-albaniya-vershy.html?fbclid=IwAR0hNSOVntiV3vWqKUh9RwjfW9dnZPZJcjPR0rlXaYpFPbaljWXZvLa9QmI

Агрон Шэле нарадзіўся 7 кастрычніка 1972 года ў вёсцы Ляскай, што паблізу г. Пермет, Албанія. З'яўляецца аўтарам наступных літаратурных твораў: “Крокі Клары” (раман), “За шэрай заслонай” (раман), “Няправільная выява” (раман) , “Нявінны пасаж” (паэзія), “Камяні, якія пяюць” (паэзія), “RIME SPARSE”– сугучча двух паэтычных галасоў Міжземнамор’я (Паэзія Агрона Шэле і Клаўдзіа Пічына, “Ese-I і Ese-II”). Агрон Шэле – каардынатар міжнародных анталогій: “Open Lane- 1,” “Pegasiada”, “Open Lane-2”,  часопіса “ATUNIS”  (№ 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8) і анталогіі паэзіі “Atunis Galaxy Anthology-2018”. Пісьменнік  з'яўляецца лаўрэатам шэрагу міжнародных літаратурных прэмій, членам асацыяцыі пісьменнікаў Албаніі, членам Сусветнай асацыяцыі пісьменнікаў у Агаё, ЗША, членам асацыяцыі пісьменнікаў Іспаніі (Poetas del Mundo, WPS,)  прэзідэнтам Міжнароднай паэтычнай асацыяцыі  “Atunis”. Творы Агрона Шэле публікуюцца ў  многіх літаратурных выданнях свету, нацыянальных і міжнародных часопісах, а таксама размешчаны ў шматлікіх паэтычных зборніках: “Альманах-2008, 2017”,  “World Poetry Yearbook-2009, 2013, 2015”,  “The Second Genesis-2013”, “Kibatek-2015” (Італія), “Keleno” (Грэцыя) і інш.

Сёння Агрон Шэле жыве ў Бельгіі  і працягвае прысвячаць свой час і намаганні  публікацыі літаратурных твораў  пісьменнікаў свету.

Kur ti nuk je

Kur ti nuk je
diçka mungon në raftin e librave të mi,
një shkronjë
a një libër
faqet e te cilit janë shfletuar mijëra herë
e ajo përndrije 
hedhur në murnajën hëne
të një nate pa gjumë
qëndron aty,
heshtas mes mijëra dashurish,
si gjurmë hije
e asaj që shkon
e kthehet memories 
kaq zhurmshëm 
e mbjell
një pemë 
që të çelë pranverës dëshirë,
si përherë farfurimë.

Kur ti nuk je
një yll vdes
e një jetë endet qiellit pakuptim,
tregon të pathënat e mëdha
për atë që shkoi lumit të lindur në kufijtë e borës,
diku në një vend të harruar,
që kreshpëronte maja të lashta
dhe fshihte poshte vetes të panjohura
kaluar në breza e breza
mes mistizmit gjurmë jetë.

Kur ti nuk je
gota e verës mbetet bosh
s' ka gjurmë buzësh
as kode të çrregullta që dikush të deshifrojë
shijen e hidhur mbetur në to,
apo rrëmbimin e çastit
që braktis një botë të tërë
e dritëhijet e mbetura,
janë më shumë se një kandil
në vaj të djegur
e fitil përzhitur
nga flakëza e fundit
që një natë ndriçon.

Kur ti nuk je
as portretin s' mund ta përfytyroj,
ngjyrat bëhen akrelin i zverdhur
zogj të arratisur
me krahë në përhumbje
drejt të tjera shtigjesh,
atje ku toka bashkohet me qiellin,
atje ku dallga zë fill,
atje ku drita duhet të lindë 
e atje ku vdes e teret një shpirt.

Kur ti nuk je
në raft të librave sërish rrëmoj
mos ndoshta gjej gjurmën e shfletimit
të asaj bote
që rilindi vështrimit tim
si dikur,
diku,
në një poemë të pambaruar
e sosur
në ëndrra të fikura
parvazit të dritares,
që fsheh dritëhijet e një tjetër bote
zhurmshëm nga udhëtaret e udhëkryqit
që presin dritën jeshile
të kapërcejnë
hapat e tyre të padukshëm.

Kur ti nuk je
s' mund të them asnjë fjalë,
por shikoj përshfaqjen e tjetërsuar
të atij rebusi që s' ka stinë
por shformësim ngjyrash
përzier në të verdhën e Van Gogut,
apo diçka nga engjëjt e Dalit, 
që krahët terin në një ditë tjetër
e zhyten frikshëm mbrëmjes së heshtur.

Kur ti nuk je
gjithçka bëhet bardh e zi
kontrast i një refleksioni që kalon përmes prizmit sy,
që s' di të ndajë
por as të bashkojë,
veç të ndezë shandanë
në ballon e shkëlqimit 
të asaj premiere pa mbret e mbretëreshë
pas kuintave
të një perde që bie
e spektatorë të përlotur
nga gjithë kjo dramë dashurie!

Kur ti nuk je
me çfarë vështrimi të shikoj sot,
me dritën që lind mëngjesit plot re
apo shkëlqimit tretur fasadave të mekura,
që ngrihen e ringrihen madhështisë për çdo ditë
e poshtë këmbëve flijonë sakrificën e perëndisë,
në gjurmë dhimbje të atyrë që mbetën
në harkun e këputur të një ylberi
arritur në pragun e asaj porte,
që ftonte
e ftonte përherë pa trokitur!

When you are not here

When you are not here 
Something is missing from my bookshelf , 
Maybe a letter 
Even a book 
Whose pages have been browsed a thousand times 
And that light 
Stolen from the majestic moon 
Of a sleepless night 
Just stands there
Silent , trapped in between thousands different types of love 
Like a shadow of tracks 
From where it goes 
And then comes back with memories 
So noisy 
It plants 
A tree 
To bloom happily in the warmest day of spring
But like always being the first and only to outstand others.

Nuk ishte…!

Nuk ishte nga ato erërat e zakonshme
që mblidhej majave të heshtura male
apo pyejeve që fëshfërinin gjethet e mështenkave,
nuk zbriste as nga thekrishtat e Esenit atje larg në veri
por avitej fshehur ranishtes 
e përkundte një tunikë të kuqe
mbërthyer në karficë argjendi
që shndriste shirita të stërgjatur
lindur e tretur në të thellin det.

Princesha qëndronte aty
me flokë rrëmbyer tek një breg,
përpinte me sy blunë pakufi
tek afronte
e humbiste vizionet e shfaqura
në një direk anije
pëlhurës së bardhë
qepur me lulebore një ditë pranvere
për atë
që do përpinte dhera të huaja
e s' dihej kurrë
nëse një ditë
do kthehej me kurorën e rrëmbyer prej hyjnive.

Nuk ishte nga ato erërat e zakonshme
po shfrynte nga shpirti i saj me furi
trazonte e ngrinte dallgët tajfun
e dhimbshëm përplasej bregut shkreti
me të vetmen gjurmë mbetur siluetës hije
në copëza bulëzimesh të ngrira në pasqyrë.

Çfarë mund të thuash më tepër

Çfarë mund të shikosh më shumë pas shtjellës së një tymnaje
veç mjegullisë që shformëson format kaotike
nikotinës së zverdhur
e gishtave që ushqejnë pa reshtur frymarrjen e sëmurë
të një qielli zverdhur si vjeshta,
nga dhimbja e tokës,
që zgjuar ka titanët
fuqinë e tyre të përmbysjes
në stuhi të tmerrshme verbimi,
për pak diell,
pak lavdi
e flamuj të shkelur ndër këmbë
rrëmbyer nga ajo flladitje lirie,
shkëmbit të bardhë
që jehon ulërimën e uritur të ujqërve
për gjak,
sprovë mbijetese mbi dhimbjen
e gjurmë bore të përskuqur
faqeve të çjerrura të atdheut.

Çfarë mund të shikosh përtej atij deti
veç lakejve që memorien e lidhin me lakminë
etjen e ethshme
pas tributeve të tyre
shfaqur si orakuj para turmave të uritura
që vështrimin e hedhin gjer në kufijtë e skamjes
e ashtu si skllevër të përbotshëm
kanë ulur kokë e shpirt
e gjunjëzuar pas djajve të kthyer nga ferri
brohorasin pa reshtur, të tyren herezi.

Çfarë mund të thuash më tepër
për kalorësin që rend në epokën e dritës me shpatë
e mbrapsht shalon kalin e tij,
fasadat xham i duken kështjella 
e pallati i kuq mbretëri,
ëndrrat me sy hapur shikon për çdo natë
dhe tërë ata që e rrethojnë kërcënim,
se një ditë ndoshta do ia marrin fronin
e dielli kurrë më nuk do lindë,
nëndhesave të dikurshme do rikthehet sërish
për pak lëmoshë, që gjallë të mbajë frymën.

Leskaj 

Më kthe sërish në vendet e mia,
atje ku mjegulla ende zë fill,
atje ku shkëmbinjtë kreshpërojnë lartësitë,
atje ku përjetë prehet shpirti im.

Tek ai lis në brinjë ku kam luajtur fëmijë
e krahët hapur mbeten për çudi,
tek ai ai lëmë ku ngriheshin pëllumbat e egër
e turreshin qiellit përherë fluturim.

Pastaj malet mbuluar me borë
e krojet e ftohta gurgullimë,
një zë bilbili më zgjonte çdo mëngjes
e një vatër zjarri më priste aty.

Hapat nxitonin e gjunjët përthyer
kalldrëmeve të gurta që s'kishin mbarim
më tej një breg që ngrihej pëmbi brigje
e nëna ime përherë në pritje.

Shikoj luadhet si shfaqen përpjetë
në rrugë sorkadhesh kalonin për çdo gjurmë
e këmbët e hedhura kudo nëpër jetë
më sjellin tek ty, tek ty vendi im!